Blik - 01.05.1965, Page 126
124
B L I K
var liðið fast að lágnætti og gamla
Thyre hafði hjakkað 2—3 tíma vest-
ur með suðurströnd Noregs á leið til
Stafangurs. Þangað var ferð minni
heitið með skipinu. — Þar steig ég
svo á land daginn eftir. Við land-
göngubrúna kom 1. stýrimaður skæl-
brosandi í áttina til mín til þess að
kveðja mig, skildist mér. Þá voru
mér hvorki bænir né þakkargjörðir
í þanka. Ég hirði ekki um að greina
hér þau tvö orð, er ég kastaði til
hans, þar sem ég rölti upp land-
göngubrúna í hægðum mínum með
skreppu mína í annarri hendinni.
Annað orðið var lýsingarorð og hitt
þríatkvæðisnafnorð. Bæði orðin
sögð á ómenguðu móðurmáli mínu.
Veslings maðurinn virtist skilja þau
og tuldraði meginstofn nafnorðs-
ins að baki mér.
Ég kom mér í járnbrautarlest,
sem brunaði suður á Jaðarinn og
skilaði mér á Kleppstöðina. Þá leit
ég fyrsta sinni land Erlings Skjálgs-
sonar frá Sóla.
Vorið og sumarið leið í vellíðan
við störf og strit. Við Islendingarn-
ir drógum vissulega ekki af okkur
við vinnuna hjá norska bóndanum.
Margir ungir landar okkar höfðu
verið þarna áður við ýmis störf hjá
bændum og getið sér lof og orðstír
fyrir dugnað og mennilega fram-
komu. Vissulega vildum við ekki
vera neinir eftirbátar þeirra um allt
það, sem íslenzku þjóðinni mátti til
sóma verða þarna í útlendu um-
hverfi. Við skildum og vissum að
útlendingar, sem lítið eða ekkert
þekktu til íslenzkrar menningar,
myndu draga ályktanir sínar og
gera sér hugmyndir um land og
þjóð eftir kynnum þeirra af okkur.
Þannig vakti þjóðernistilfinningin
okkur heilbrigðan metnað sem við
svo sjálfir nutum blessunar af.
Heimþrá mín var stundum sterk
og kveljandi þetta sumar. Ekki æskti
ég þó að hverfa heim aftur að sumr-
inu loknu, heldur dveljast lengur í
þessu fagra landi áa minna, fyrst ég
var þangað kominn.
Sunnudag einn lá ég úti í grasinu
og horfði upp í léttskýjaðan himin-
inn. Ymislegt þóttist ég sjá í skýj-
unum, þó ekki það sem Pétur Gaut-
ur sá: „Svo undarlegt ský! Það er
eins og fákur undir manni með beizli
°g týgjum. Kerling svífur á sófli í
skýjum. Það sé ég er mamma. Hún
æpir: „Strákur, — hundspottið Pét-
ur." Þannig tjáir Ibsen okkur sýnir
Gauts í skýjunum. Mínar sýnir voru
á annan veg og satt að segja er ég
búinn að gleyma þeim. Ef til vill
hafa þær verið fremur innra með
mér, framtíðarsýnir eins og gengur
og gerist með unglingum. En eitt-
hvað var það, sem rak mig upp úr
grasinu og heim að bænum. Ég vildi
ná tali af húsmóður minni. Þessi
kona var heittrúuð heimatrúboðs-
kona, ein af þeim fáu mannverum,
sem ég hef kynnzt, er reynt hafa af
fremsta megni að sýna trú sína í
verkunum. Þess vegna dáði ég hana
og treysti henni og bar virðingu
fyrir trú hennar.
Ég sagði henni ákvörðun mína,