Blik - 01.05.1965, Side 214
212
B L I K
Synir Magnúsínu, Jóhann (t. v.) og
Hermann Viktor.
það var kallað, en seinustu árin, sem
hún var starfandi, var hún „hús-
kona" í skjóli þeirra, sem fengu inni
í tómthúsparti þeim, er hún hafði
haft þar, meðan hún var sjálfra sín.
Margrét Magnúsdóttir lézt 19. júlí
árið 1900.
Magnúsína Magnúsdóttir dvaldist
með móður sinni til ársins 1880. Þá
var hún á 14. ári. Þá tók hreppurinn
hana á framfærslu sína, enda hætti
þá Margrét móðir hennar að hokra
á eigin spýtur, farin að heilsu og
mædd af andstreymi lífsins í fátækt
og basli.
Lánið var hinsvegar með Magnús-
ínu litlu Magnúsdóttur, þrettán ára
hnátunni. Hún fékk dvalarstað á
einu myndarlegasta heimili Eyjanna,
að Vesturhúsum hjá hjónunum
Guðmundi Þórarinssyni og Guðrúnu
Erlendsdóttur. Þarna var hún „Sína
á Vesturhúsum", eins og hún heitir
í gömlum bréfum.
Hjá þessum merku hjónum
fermdist hún árið eftir. Þegar hún
var 15 ára, skyldi hún tefla á eigin
spýmr, sjá fyrir sér sjálf. Þá gerðist
hún vetrarstúlka í Dölum, hjá ung-
um hjónum þar, Þorsteini Péturssyni
og Astrós Sigurðardóttur, sem þá
hófu búskap á annarri Dalajörðinni.
Það var árið 1883. Eftir þann vet-
ur var hún vinnukona á ýmsum
heimilum í Eyjum og þótti jafnan
liðtæk vel og dugleg, eins og hún
átti kyn til.
Um tíma var Magnúsína vinnu-
kona í Garðinum og síðan nokkur
ár hjá frú Sigríði Arnadóttur í Fryd-
endal. A þeim árum kynntist hún
manni að nafni Tómas Olafsson, sjó-
maður hér á vertíðum, en annars
frá Leirum undir Eyjafjöllum. Með
þessum manni átti Magnúsína barn.
Það er hinn kunni sjómaður hér,
Magnús Tómasson, Hrafnabjörgum
hér í bæ. Hann er fæddur 10. sept-
ember 1896.
Margskonar erfiðleikar steðjuðu
nú að Magnúsínu Magnúsdóttur.
Um hjónaband varð ekki að ræða
milli hennar og Tómasar, barnsföð-
urins. En drottinn leggur jafnan líkn
með þraut. Það eru vissulega speki-
orð íslenzkrar alþýðu grundvölluð
á reynslu kynslóðanna um aldir.
Húsmóðir hennar, frú Sigríður í
Frydendal, reyndist henni nú sér-