Blik - 01.05.1965, Blaðsíða 259
B L I K
257
ég sæi það í augnakrókunum henn-
ar, að hún mundi vera tilkippileg.
Eg bauð henni á skemmtisam-
komu íþróttafélagsins Þórs um
kvöldið. Þar skyldi m. a. leika ein-
þáttunginn „Fegurðarsamkeppnin".
Það hafði ég frétt á leiðinni til Eyja.
Þá hló hún hátt, því að hún var þá
einmitt ein af leikendunum og þurfti
ekki mín við til þess að njóta þeirrar
ánægju. En hvað um það. Þetta gekk
allt eins og í sögu.
Fegurðarsamkeppnin hófst í
Goodtemplarahúsinu, sem var þétt-
setið. Líklega er þetta fyrsta fegurð-
arsamkeppni, sem um getur í verald-
arsögunni. Og svo kom augnablikið,
sem ég gleymi aldrei. Stúlkan, sem
ég hafði orðið sjóðandi ástfanginn
af um daginn, kom nú fram á sjón-
arsviðið svo fáklædd, að ég fór næst-
rm hjá mér, því að ég óskaði satt að
segja ekki eftir því, að allir sæju það,
sem ég einn vildi fá einkarétt á að
sjá og þreifa á. — O, ó, ég má ekki
fara neinum orðum um þetta, því að
konan mín bannar mér það, og ef til
vill kæmi ég þá til með að hneyskla
einhvern, ef ég tæki að lýsa því, eins
og það leit allt út. Þetta var allt eins
og í westrænu dátasjónvarpi nú til
dags.
Einhver náungi, sem ég hef
gleymt nafninu á, lék „matsmann-
inn", sem mældi fegurðardísirnar og
dæmdi eftir „alheimsmælikvarða",
eins og það hét í leiknum. Ég fann
til sárrar öfundar gagnvart þessum
náunga með hið þýzk-keisaralega
yfirskegg. O, bara hann yrði ekki of
nærgöngull við „ástina mína", hugs-
aði ég, bannaður pjakkurinn sá arna.
Leikur gat líka stundum verið al-
vara.
Maðurinn með þýzka keisaraskeggið
mcelir konuefnið mitt hátt og lágt.
Eftir leiksýninguna var haldinn
dans. Þá reyndi ég að ná „minni" og
dansa við hana, en komst ekki að,
eins og mér líkaði, því að margir
ungir Eyjapiltar vildu lík.a svífa með
hana um gólfið. Þær stundirnar varð
ég að gera mér gott af öðrum. Mest
dansaði ég þá við hnellna hnátu, sem
sagðist heita Magga og eiga heima
niður við Strandveginn í Miðbæn-
um. Hún dansaði býsna vel, var kát
og lífleg. — En svo rann upp gæfu-
stundin mikla fyrir mér. Ég fékk
17