Strandapósturinn - 01.06.2009, Page 110

108
skautar, hvað sem var úr tré, – en ekkert smíðaði hann úr járni,
nema skeifur! Líklegast var hann mest fyrir húsgagnasmíði, hann
rak sitt eigið trésmíðaverkstæði á Hólmavík. Tveir bræður hans
(hálfbræður) bjuggu í þorpinu, Sigurjón, kaupfélagsstjóri, og
Þorkell, úrsmiður; ég átti ættingja í plássinu.
Móðir mín fékkst eitthvað við ljósmóðurstörf á Hólmavík,
þegar til hennar var leitað, en hún var ekki ljósmóðir héraðsins.
Læknarnir á þessum tíma voru Magnús Pétursson, Kristmundur
Guðjónsson og Karl Georg Magnússon. Eitt sinn kom faðir
minn frá Hólmavík heim á Hvítadal, það var í spönsku veikinni
1918/19, og hann var settur út í hlöðu og varð að dúsa þar í viku
í sóttkví, mátti ekki tala við okkur; varðveitzt hefur bréf frá Árna
Árnasyni, héraðslækni í Búðardal, þessu aðlútandi, en Magnús
hafði fengið að fara til Hólmavíkur með þessu skilyrði, veikin var
komin innst inn í Ísafjarðardjúp.[3]
Sá frægi staður Ólafsdalur er um 20 km frá Hvítadal. Þar ólst
afi upp, Magnús Þorleifsson, hjá hjónunum Jóni, hreppstjóra,
Bjarnasyni og Önnu Magnúsdóttur, en Anna var móðursystir
hans, dóttir séra Magnúsar í Glaumbæ. Torfi Bjarnason bjó síðar
í Ólafsdal, en var látinn, þegar hér var komið sögu (d. 1915),
og Markús, sonur hans, tekinn við. En ekkja Torfa, Guðlaug
Sakaríasdóttir, var enn lifandi. Hún var dóttir Ragnheiðar frá
Heydalsá, systur Torfa Einarssonar á Kleifum, langafa míns.“
Á Hólmavík ertu næstu árin
„Ég var á Hólmavík í þrjú ár eða þar til ég var 9 ára gamall.
Var á þessum árum sendur í sveit, fyrst upp í Þiðriksvalladal. Þar
átti ég að vera í eina viku, og það er lengsta vika lífs míns. Í fyrsta
skipti, sem ég fór að heiman, var alltaf blautur í fæturna við að
passa kindur. Bóndinn bað mig að vera aðra viku og sagðist
skyldi gefa mér skinnsokka, ef ég væri hjá þeim, og ég hef aldrei
skilið það, en þá þorði ég að segja nei, ég vildi bara fara heim.
Þiðriksvellir eru nú komnir undir vatn, þarna var stíflað fyrir
Þverárvirkjun 1953, svo ég verð þar aldrei aftur.
Næsta sumar var ég í sveit í Staðardal, á Stað í Steingrímsfirði
hjá Sæmundi Brynjólfssyni. Þar var ég allt sumarið, var látinn
fara með hestum, heybandslestum, heyjað var uppi á fjalli, snar-
bratt niður. Það fór fram af hestunum stundum, varð að skilja