Andvari - 01.01.2019, Blaðsíða 13

12 HJALTI HUGASON ANDVARI
manna alúðlegastur og alþýðlegastur í fasi og framkomu var hann
biskupssonur og fyllti hóp fyrirfólks í bænum. Hinir tveir prestarnir
sem ég minnist, Kristján Róbertsson og Birgir Snæbjörnsson, stóðu
nær okkur alþýðufólkinu á einhvern óræðan hátt þótt þeir væru vissu-
lega mennta- og embættismenn og klæddust sparifötum hversdags
ekkert síður en Pétur. Aldrei merkti ég þó kala eða tortryggni í garð
hans á heimilinu þrátt fyrir þetta val foreldra minna.
Guðs kristni í höfuðstað Norðurlands rakst ekki í einni hjörð á þess-
um árum þótt ekki væri íbúafjöldinn hár. Um þær mundir sem Pétur
Sigurgeirsson fluttist þangað voru íbúar á Akureyri tæplega 7000 en
tala bæjarbúa hafði nánast tvöfaldast þegar hann hvarf þaðan rúmum
þrjátíu árum síðar.4 Í þessu byggðarlagi sem ekki var einangrað en þó
sjálfu sér nægt og á ýmsan hátt lokað störfuðu kaþólíkar, hvítasunnu-
menn og hjálpræðisher, aðventistar, Sjónarhæðarsöfnuður og hugsan-
lega enn fleiri trúfélög auk þjóðkirkjufólks sem sótti andlega leiðsögn
til Péturs og samverkamanna hans. Svo var þarna KFUM&K-hreyfing
auk kristniboðskvenna sem héldu uppi barna- og unglingastarfi í
kristniboðshúsi sem kennt var við þá helgu borg Zíon. Vissulega stóðu
þessi félög innan þjóðkirkjunnar en héldu sig þó á jaðrinum svo nærri
stappaði safnaðarmyndun. Í þessari hreyfingu hlaut ég trúarlega mótun
í æsku og á unglingsárum í bland við alþýðlega dultrú eða spíritisma
sem móðir mín aðhylltist. Var þessi mótun með nokkuð öðrum brag
en sú trúarmótun sem Pétur Sigurgeirsson beitti sér fyrir. Þegar að því
dró að ég lyki stúdentsprófi varð ennfremur mikil endurnýjun í presta-
stétt í héruðunum umhverfis Akureyri. Ungu prestarnir vöktu athygli
mína þar sem hugmyndir um guðfræðinám og jafnvel sveitaprestsstarf
voru farnar að grafa um sig a.m.k. í undirvitund minni. Þessi nýja
prestakynslóð hafði um margt annan stíl og áherslur í boðun og starfi
en Pétur. Unglingurinn ég snapaði því tíðum uppi ummæli og athuga-
semdir af ýmsum toga sem fallnar voru til að vekja gagnrýni í garð
hans.
Á þetta er ekki drepið til að rifja upp gamla úlfúð milli ólíkra
kirkjulegra stefna eða draga fram kynslóðamun í prestastétt. Hér er
þvert á móti að finna drög að greiningartæki sem dregið verður fram
í greinarlok til að varpa ljósi á þau grundvallarsjónarmið sem Pétur
Sigurgeirsson gekk út frá í starfi sínu — ekki síst á áköfustu uppbygg-
ingarárunum á Akureyri. Pétur Sigurgeirsson, kristilega „leikmanna-
hreyfingin“ í Zíon og ungu prestarnir sem hösluðu sér völl víða um