Andvari - 01.01.2019, Blaðsíða 56

ANDVARI SÉRA PÉTUR SIGURGEIRSSON 55
bæta úr þeim félagslegu aðstæðum sem knýja kynnu konur til að velja
að binda enda á meðgöngu. Fóstureyðingalöggjöfin kom svo til kasta
kirkjuþings 1987 sem samþykkti ályktun þess efnis að rétturinn til
lífs væri frumatriði allra mannréttinda og krefjast yrði að ríkisvaldið
verndaði mannlegt líf og efldi vitund um mannhelgi meðal almenn-
ings. Skoraði kirkjuþing því á Alþingi að breyta lögum í þá veru, að
friðhelgi mannlegs lífs væri viðurkennd.227
Prestastefna árið eftir lét í ljósi það álit að framkvæmd þeirra greina
gildandi laga sem kváðu á um þungunarrof af félagslegum ástæðum
hafi reynst önnur en að var stefnt er lögin voru sett og taldi af þeim
sökum að brýnt væri að breyta ákvæðunum. Því ítrekaði hún ályktun
kirkjuþings.228 Í þessu máli virðist hafa verið full samstaða milli bisk-
ups og stofnana þjóðkirkjunnar.
Samkirkjustarf
Einn af þeim málaflokkum sem Pétur hlaut að láta til sín taka í biskups-
embætti var samkirkjulegt starf eða ekumeník eins og sá málaflokkur
kallast á kirkjumáli. Þjóðkirkjan átti á þessum tíma aðild að helstu
alþjóðasamtökum kristinna og lútherskra kirkna, Alkirkjuráðinu og
Lútherska heimssambandinu, sem og samkirkjulegum samtökum nor-
rænna kirkna, Nordiska ekumeniska institutet (NEI). Pétur sótti helstu
þing alheimssamtakanna og sat í stjórn NEI. Þegar áður en hann
tók við biskupsembætti hafði hann tekið þátt í öðru þingi Lútherska
heimssambandsins í Hannover 1952, þriðja þingi þess í Minneapolis
fimm árum síðar og á fimmta þinginu í Evian 1970. Sem biskup sat
hann svo sjötta þing Alkirkjuráðsins í Vancouver 1983 og sjöunda
þing Lútherska heimssambandsins í Búdapest 1984. Loks sótti hann
fjölmenna kirkjulega friðarráðstefnu — Líf og friður — í Uppsölum
1983.229
Hugsanlega gætti nokkurrar spennu í afstöðu Péturs í þessu efni,
svo mjög sem hann mat trúarlega samstöðu þjóðarinnar sem og hin
sérstöku tengsl þjóðkirkjunnar við ríkið. Honum var þó sundrung
kristninnar í fjölmargar kirkjudeildir þyrnir í augum:
Það er gott að svo til öll þjóðin skuli vera sömu kirkju og trúar. Við þekkjum
ekki þann vanda að vera með fjöldann allan af sundruðum kirkjudeildum og
mýmörg ágreiningsefni er skipta kristninni í sundurleita og einangraða hópa.
Það stríðir á móti því sem Kristur kenndi. Við megum ekki fjarlægjast heldur
nálgast markmið meistarans mikla: „Og það verður ein hjörð, einn hirðir.“230