Úrval - 01.06.1951, Blaðsíða 83

ÞAÐ BEZTA, SEM í OKKUR BÝR
81
Dag einn stóð tónskáld eitt,
víðfrægt og mikilsmetið, upp frá
morgunverðarborðinu og yfir-
gaf konu sína fyrir fullt og allt
af því að hún hafði þann óvana
að tifa stöðugt með fingrunum
á borðið. Þetta kann að virðast
smávægilegt tilefni til skilnaðar,
en er þó ekki svo í raun og veru.
Það var ótvíræð sönnun þess,
að konan var of kærulaus gagn-
vart næmleik og viðkvæmni
manns síns til þess að vilja
leggja það á sig að hlífa hon-
um við óþægindum af slæmum
ávana.
Ég átti eitt sinn vinkonu, sem
var kát og fjörug og einkar
snyrtileg. Meðan hún var trú-
lofuð, var hún tillitssöm gagn-
vart unnusta sínum og lagði
kapp á að þóknast honum. En
eftir að þau voru gift, varð hún
hirðulaus, óstundvís og kæru-
laus um útlit sitt. Þegar hann
loks skildi við hana, varð hún
undrandi og alveg í öngum sín-
um. „Mér þótti vænt um hann,“
sagði hún grátandi við mig. ,,Ég
hefði gert allt fyrir hann.“
„Nerna púðra á þér nefið og
vera stundvís,“ svaraði ég um-
búðalaust. Ég veit, að hún mundi
hafa staðið við hlið hans í stórri
raun, dáið fyrir hann ef þörf
hefði krafið. En daglegt líf okk-
ar er ekki fólgið í stórum raun-
um og áhrifamiklum sjálfsfórn-
um. Það er fólgið í smávægileg-
um gleðiefnum, smávægilegum
erfiðleikum og smátækifærum
til að hjálpa eða særa þá sem
næstir okkur standa. Önnur vin-
kona mín orðaði þetta svo: ,,Mér
stæði á sama þó að Jim brygð-
ist mér þegar mikið lægi við, ef
hann aðeins vildi vera skemmti-
legur þess á milli.“
En, mun einhver segja, eigum
við þá ekki að sýna hvort öðru
umburðarlyndi ? Ég ætti þó að
mega leggja frá mér sparisvip-
inn á mínu eigin heimili í trausti
þess að þeir sem elska mig skilji
mig.
Svarið er, að slíkt er í hæsta
máta ósanngjarnt og hefnir sín
áreiðanlega. Þú ávannst þér ekki
ástmaka þíns með duttlungafullu
skapi þínu, breizkleika og brest-
um, og þú getur ekki vænzt þess
að viðhalda henni með þessum
eiginleikum þínum. Og hvað ber-
um við svo úr býtum fyrir að
gefa skapinu þannig lausan
tauminn? Hvað annað en
brostna þræði ástar og hlýju
og basl og erfiði við að bæta
þá að nýju? (Og hvort sem við
gerum okkur það ljóst eða ekki>