Úrval - 01.06.1951, Qupperneq 96

94
ÚRVAL
„Frú, barn yðar þjáist af
blóðleysi. Blóðleysi getur birzt
í mörgum myndum, einkum
þegar börn vaxa ört. En þetta
er ekkert alvarlegt. Heilsulind-
irnar í Amélie-les-Bains eru
óbirgðular við blóðleysi.“
Síðan hneigðu læknarnir sig
og hurfu á brott.
Móðirin fór með son sinn til
heilsulindanna og þar var hann
skoðaður af öðrum læknum, sem
ekki voru heldur vissir um sjúk-
dóminn fremur en starfsbræður
þeirra í París.
En allt í einu varð drengurinn
alheill. Hitinn hvarf og sömu-
leiðis höfuðverkurinn. Batinn
var jafn dularfullur og veikind-
in. Nú brostu læknarnir út und-
ir eyru. Þeir kváðust alltaf hafa
vitað, að heilsulindirnar myndu
lækna hann.
Greifafrúin áleit, að sólskin-
ið á Miðjarðarhafsströndinni
myndi flýta fyrir bata hans og
þangað héldu þau.
En í Nizza fékk drengurinn
aftur hita og höfuðverk. Sjúk-
dómurinn tók sig upp allt í einu
og án nokkurrar sjáanlegrar
ástæðu ....
Nýr læknir kom til skjalanna,
og hann vildi líka ráðfæra sig
við starfsbræður sína eins og
fyrirrennarar hans. Þeir töluðu
lengi saman, kinkuðu kolli og
struku skeggið. Þeir ráðlögðu
aftur dvöl ,við heilsulindir —
en nú voru það heilsulindinrar
við Baréges.
Henri fór með móður sinni
til Baréges. Það fór á sömu leið
og áðin- — drengnum tók að
batna skömmu eftir komuna.
Hann gat gengið um skemmti-
garðinn með móður sinni. En
svo versnaði honum aftur og
sömu óljósu einkennin birtust
á nýjan leik. Aftur í rúmið . . >
Nú var engin von til þess leng-
ur að hann gæti sótt skólann
í París.
„Plombiéres heilsuíindarnar
gera blátt áfram kraftaverk,,
frú,“ sögðu læknarnir.
Þau héldu til Plombiéres.
Síðan til Evian og loks nokkr-
um mánuðum seinna, til Guyon.
Lífið varð að dapurlegri og til-
gangslausri leit að bata. Þau
gistu í sömu tilbreytingarlausu
hótelherbergjunum og töluðu
við sömu vandræðalegu lækn-
ana.
Þannig liðu tvö ár.
Loks rak að því, að það voru
ekki fleiri heilsulindir, sem þau
gátu heimsótt, ekki fleiri lækn-
ar, sem þau gátu leitað til.
Tveim árum eftir brottförina
frá París, sneru þau heim til
hallarinnar.
*
Höllin var eins og hún hafði
alltaf verið, dimm og drunga-
leg með brjóstvirkjum sínum og
turnum.
Henri var ekki lengur fær
um að teikna; það var sem blý-
anturinn væri smálest á þyngd.
Það varð að styðja drenginn,
þegar hann fór út á svalimar.
í júní kom reiðarslagið.