Úrval - 01.06.1951, Qupperneq 98

96
ÚRVAL
þó gengið við hækjur. Og hver
vissi nema hann gæti einhvern-
tíma sleppt hækjunum og farið
að nota staf?
,,Já, þetta er dásamleg lækn-
ing, frú,“ sagði læknirinn um
leið og hann tók tösku sína og
bjóst til brottfarar. „Fyrst um
sinn er bezt fyrir drenginn að
borða og sofa eins mikið og
hann getur, svo að dularmáttur
æskunnar geti unnið verk sitt.
Mér kæmi ekki á óvart, þó að
hann færi aftur að stækka.“
*
Og það fór sem læknirinn
hafði spáð. — Henri tók að
vaxa á ný. En það var aðeins
efri helmingur líkamans sem
óx. Brjóst hans stækkaði, herð-
arnar urðu breiðari, en fætur
hans tóku engum breytingum
— þeir voru veikbyggðir og ó-
þroskaðir barnsfætur, þaktir
rauðum örum.
Bernskusvipurinn hvarf af
andliti hans eins og gríma, sem
ósýnileg hönd hefur svift burt.
Rómur hans breyttist og varð
karlmannlegri. Sjón hans dapr-
aðist og hann varð að nota gler-
augu með þykkum glerjum.
Varirnar þrútnuðu og urðu eld-
rauðar og andlitið afmyndaðist
af fitu.
Móðirin sá sér til skelfingar
að barn hennar breyttist í van-
skapning, sem var hvorki full-
orðinn maður né barn. Lækn-
arnir kváðu þetta stafa af trufl-
un á kirtlastarfsemi og gáfu
litlar vonir um bata.
Nú missti móðirin loks kjark-
inn. Hún varð gripin örvænt-
ingu. Hún hafði sætt sig við þau
örlög, að barn hennar yrði allt-
af rúmlægur sjúklingur, en að
það yrði að þessum afkáralega,
nærsýna dverg, var henni um
megn að þola. Gat þetta verið
sonur hennar, Riri hennar, sem
hafði hlaupið um hallarflötina
og kastað sér í faðm hennar,
þegar hann kom úr skólanum?
Kvað hafði hún brotið af sér, að
hún verðskuldaði þetta?
Hún skrifaði greifanum og
hann kom strax. Hann varð
öskugrár í andliti, þegar hann
leit inn í herbergi Henris. And-
artak stóð hann í gættinni og
gat ekki komið upp nokkru
orði.
,,Pabbi!“ kallaði Henri til
hans í rúminu. „Ég get bráð-
um gengið! Læknirinn segir, að
ég muni geta gengið! Sjáðu,
það er búið að taka af mér
gipsið!“
Greifinn heyrði ekkert. Hver
var þessi ókunni maður? Þessi
skeggjaði, ófrýnilegi dvergur,
sem horfði glottandi á hann
gegnum gleraugun ? Áretðan-
lega ekki sonur hans!
Hann starði á Henri með upp-
glenntum, skilningssljóum aug-
um.
„Veslings, veslings barnið
mitt!“ stundi hann að lokum.
Svo snerist hann á hæli og
flýtti sér út úr herberginu. —
. Rétt á eftir var útidyrahurðinni
skellt í lás.