Úrval - 01.06.1951, Síða 107

RAUÐA MYLLAN
105
breytingum eftir að mæðgurnar
komu. Henri og Denise fóru oft
í ökuferðir, en gömlu vinkonurn-
ar sátu löngum úti á svölunum
og ræddust við.
Denise og Henri urðu fljótt
mestu mátar. Hún var ólík
stúlkunum á Montmartre. Hún
var aðalsættar eins og hann
sjálfur og hafði hlotið samskon-
ar uppeldi.
Þegar leið á haustið, urðu þau
að hætta við ökuferðir vegna
veðurs, en þá fundu þau sér
annað til dægrastyttingar. Hann
fór að mála mynd af henni.
„Saknar þú ekki Mont-
martre?“ spurði hún hann eitt
sinn.
,,Ég gerði það um tíma, en nú
er það liðið hjá.“
Og það var satt. TJr því sem
komið var, gat hann vel hugs-
að sér að lifa rólegu lífi sem
gósseigandi, njóta ástúðlegrar
sambúðar góðrar konu og eign-
ast börn. Og honum kom æ oft-
ar í hug, að Denise væri tilval-
in eiginkona fyrir hann. Hann
hætti að líta á hana sem gest,
heldur sem hina tilvonandi
greifafrú — af Toulouse-Lau-
trec.
Henni féll vel við hann; það
var hann viss um. En myndi hún
vilja verða konan hans? Hann
var að vísu ófríður og kryppl-
ingur í þokkabót — en sumar
stúlkur giftust krypplingum.
Ef til vill hafði hún komið til
Malromé, af því að hún vildi
vera hjá honum?
Móðir Henri hafði í fyrstu
verið fegin komu Denise og
hafði hvatt þau til að fara í
ökuferðir saman; en upp á síð-
kastið hafði hann veitt því eft-
irtekt, að hún var farin að stara
einkennilega á hann við mat-
borðið. Og hún hafði margsinn-
is sagt honum frá þeirri fyrir-
ætlun sinni, að þau dveldu 4
ítalíu um veturinn. Auðvitað
gat hún ekki vitað, að stórkost-
legur atburður væri í aðsigi . . .
Denise myndi giftast honum.
Bráðlega ætlaði hann að biðja
hennar . . .
*
Þá var það eitt kvöld, að
móðir hans sagði upp úr þurru:
„Henri, við förum til San Remo
eftir tvo daga.“
Hann glápti á hana, mállaus
af undrun. Hann gat ekki trúað
því, að móðir hans tæki slíka
ákvörðun, án þess að ráðfæra
sig við hann áður.
„En ég er ekki búinn með
myndina af Denise“, sagði hann
loks.
„Mér þykir það leiðinlegt,“
svipur hennar var ákveðinn og
rödd hennar kuldaleg. „Þú lof-
aðir að vera búinn með hana
fyrir löngu. Nú er tuttugasti
nóvember, en við ætluðum að
leggja af stað um miðjan októ-
ber. Ég get ekki beðið lengur.“
„En hvað liggur á? Það bíður
enginn eftir okkur.“
Allt í einu kom honum í hug,
að hún væri veik. Hún hefði
ekki þolað kalt og rakt loftið