Úrval - 01.06.1951, Síða 126

124
ÚRVAL
menn, en hann er ólíkur þeim
öllum. Hann er ekki aðeins
ölvaður — hann er brjálaður.
Ég meina það. Hann er búinn
að missa vitið!“
Gat það verið — var Henri
í raun og veru orðinn brjálað-
ur? Frú Loubet varð að við-
urkenna, að hún hefði orðið vör
við margt kynlegt í fari hans
síðustu mánuðina — eins og
þegar hann hellti steinolíu á
gólfið til þess að drepa kaka-
lakana. Hann hefði getað kveikt
í húsinu! Og þessi viðbjóðslegi
froskur — guð mátti vita, hvar
hann hafði náð í hann! Hann
hafði haft hann í herberginu
sínu í heilan mánuð og reynt
að veiða flugur handa honum.
Honum þótti svo vænt um kvik-
indið. „Við erum báðir Ijótir,
hann og ég, frú Loubet. Engum
þykir vænt um hann. Þessvegna
verð ég að vera góður við
hann,“ hafði hann sagt.
Hún leit á Patou lögreglu-
mann með tárvotum augunum.
„Ég veit að yður tekur sárt
til Henris,“ sagði hann. „En
þetta er mín skoðun. Hann er
að verða óviðráðanlegur. Hann
er farinn að stelast út úr Mont-
martre og ég get ekki haft eft-
irlit með honum, þó að mér
þyki líka vænt um hann. Þér
verðið að tala við móður hans
og segja henni sannleikann.“
„Verður hann þá ekki sett-
ur í geðveikrahæli ?“
„Nei, ekki í geðveikrahæli,
heldur hressingarhæli, frú
Loubet. Menn eins og hann eru
ekki hafðir meðal vitfirringa.
Hann verður nokkrar vikur 1
hressingarhæli, fær ágæta að-
hlynningu og nær ekki í
áfengi . . .“
Þegar frú Loubet var að
fylgja Patou niður stigann,
kvað alit í einu við hræðilegt
óp. Dyrum vinnustofunnar var
hrundið upp og Henri kom æð-
andi fram á stigapallinn. Hann
var á náttfötunum og angistin
skein úr augum hans.
„Frú Loubet! Frú Loubett
Kakalakarnir eru komnir aft-
ur! Það eru milljónir af þeim!“
Honum varð fótaskortur, og
andartak sáu þau hann riða á
stigabrúninni, án þess að ná
jafnvæginu. Hann rak upp sker-
andi vein um leið og hann
hrapaði.
#
Hressingarhæli dr. Selama-
ignes leit ekki út fyrir að vera
stofnun fyrir vitfirrt fólk, en í
augum Henris var það sann-
kallaður kvalastaður.
Hann átti erfitt með að
venja sig við járngrindurnar,
sem voru fyrir glugganum, og
hann var líka óvanur stöðugri
gæzlu, að vera rekinn í rúm-
ið klukkan níu — og að vera
allsgáður.
Fyrstu dagarnir höfðu verið
nærri óbærilegir. Hann var
reyrður við rúmið, gat ekki
hreyft sig og þoldi ekki við fyr-
ir áfengisþorsta . . . Og kval-
irnar í brotna viðbeininu. Hann