Úrval - 01.06.1951, Qupperneq 129

RAUÐA MYLLAN
127
fyrir brot sín. Ekki brot sín
gagnvart lífinu, því að lífið var
miskunnarlaust og tók hvorki
gilda iðrun né yfirbót. Hann var
að hugsa um móður sína. Ef
honum auðnaðist að lifa nokkra
mánuði enn, þá gæti hann auð-
sýnt henni sonarást sína og
reynt að bæta fyrir allt það, sem
hann hafði gert henni til miska
. . . Hann gæti aldrei bætt það
að fullu, en hann gæti að
minnsta kosti beðið hana fyrir-
gefningar . . .
*
Það var hvergi ljós í Mal-
romehöll nema í herbergi
Henris á annarri hæð. Móðir
hans stóð við rúmið og horfði
döpur á fölt andlit sonar síns.
Loksins var hann kominn
heim.
Og nú var hann að deyja. En
hvað hann sýndist vera lítill og
vanmáttugur í þessu stóra
rúmi! Hann var ekki vitund
stærri en þegar hann lá þarna
sem lítið, veikt barn. Hafði hann
annars nokkurntíma verið nema
lítið barn — barn, sem þráði
ástúð, sem það gat ekki orðið
aðnjótandi. Það var ekki hægt
að neita því, hann hafði gert
mörg glappaskot. En eitt var
víst: Hann hafði aldrei skaðað
neinn nema sjálfan sig . . .
Það, sem ef til vill gerir
dauðastundina erfiðasta, er vit-
undin um að hafa valdið ást-
vinum sínum sársauka. Hann
hafði reynt að bæta fyrir brot
sín. Og hann hafði sætzt við guð.
Hann hafði fyrst og fremst gert
það til þess að þóknast móður
sinni. En hann hafði líka gert
það af annarri ástæðu: maður,
sem er að deyja, skilur margt
betur en áður. Skynsemin ein
dugir ekki lengur. Hún nægir
meðan maður er ungur og í
fullu fjöri, en þegar þrekið er
þorrið og dauðinn nálgast, þrá-
ir maður hvíld og skjól trúar-
innar . . .
#
Þegar hann vaknaði, var orð-
ið albjart. Móðir hans var enn
hjá honum.
„Hvaða dagur er í dag,
mamma ?“
„Sunnudagur, mon petit . . .
Talaðu ekki mikið, Riri.“
„Ég á ekkert bágt með að
tala . . . Þú hefur ekki séð nema
fá málverk eftir mig — þú mátt
ekki halda að þau séu ruddaleg.
Þau sýna sannleikann, og sann-
leikurinn er stundum Ijótur . . .
Láttu Maurice annast allt. Hann
veit, hann skilur . .
Hundruð málverka! Ógrynni
vatnslitamynda og teikninga
. . . Hvað svo sem menn segðu
um hann, þá yrði aldrei hægt
að kalla hann slæpingja . . .
Hann lokaði augunum og allt
í einu stóð Myriame þarna og-
veifaði til hans. Hann hafði oft
áður séð hana þannig í anda, en.
þetta var í fyrsta skipti sem
sýnin vakti hvorki hjá honum
þrá né söknuð. Hjarta hans
hafði að lokum fundið frið.
Það var barið að dyrum.