Úrval - 01.12.1958, Qupperneq 53

HÁÐ, SEM DUGÐI
ÚRVAL
bregða. Andartak horfðumst
við í augu í gagnkvæmri þögn.
Svo fleygði hann frá sér penn-
anum, hvíslaði að mér að bíða
og skálmaði út úr herberginu.
Ég heyrði hann skella á eftir
sér baðherbergisdyrunum og
toga hvað eftir annað í salernis-
strenginn, sem var háværari en
lög gera ráð fyrir. Að svo búnu
kom hann skálmandi aftur.
„Þama heyrirðu það!“ hvein
í honum. „Þetta verð ég að gera
mér að góðu. Ég vakna upp við
það nótt eftir nótt, að þú ert að
toga í þennan fjanda.“
Þarna var þá komin upp-
spretta f jandskapar okkar, eina
ástæðan til þess, að við höfum
verið hvor öðrum til kvalar í
marga mánuði. Eftir tvær mín-
útur vorum við farnir að biðja
hvorn annan fyrirgefningar á
tillitsleysinu og barnaskapnum
og fleiri dauðasyndum — og
eftir fimm mínútur vorum við
orðnir beztu vinir.
Þetta getur kannski ekki
kallast stórvægilegt, en það varð
mér holl lexía, sem ég hef aldrei
gleymt.
Nokkrum árum seinna átti
ég hvöss bréfaskipti við húseig-
anda út af skaðabótakröfu, og
ég þóttist sannfærður um, að
hann væri sú manntegund, sem
ógemingur væri að komast að
nokkru samkomulagi við. Við
höfðum aldrei sézt, en tónninn
í bréfum hans sýndi mér hann
Ijóslifandi. Hann var óbifanleg-
ur. Slunginn og samvizkulaus.
Einn þessara stóru, rauðbirknu
manna með undirhöku og sting-
andi augu. Ég var að því kom-
inn að leggja málið í hendur lög-
fræðinganna, þegar ég mundi
skyndilega eftir Bramley og
áhyggjum hans, og ég ákvað að
tala við dólginn, enda þótt ég
gerði mér ekki miklar vonir
um árangur.
Okkur samdist prýðilega.
Þetta reyndist vera lítill, fölleit-
ur maður með gleraugu, mjög
viðkunnanlegur að öll leyti, og
innan hálftíma höfðum við jafn-
að ágreining okkar. En áður en
ég fór, sagði hann nokkuð, sem
kom mér mjög á óvart.
„Á ég að segja yður eitt. Mér
varð satt að segja bilt við, þeg-
ar þér komuð hingað inn. Ég
átti von á að sjá stóran, rauð-
birkinn mann með undirhöku.“
,,Og stingandi augu?“ spurði
ég varfærnislega.
„Ja, það veit ég ekki,“ svaraði
hann og var svo hæverskur að
roðna. Og litlu seinna kvödd-
umst við með virktum — tveir
litlir, vingjarnlegir .menn.
Það er svo skrítið, að okkur
hættir alltaf til að bera upp
vandræði okkar við alla aðra en
þá, sem eiga hlut að máli. Á
styrjaldarárunum, þegar ég
vann í höfuðstöðvum hersins,
komst ég að því, að uppdrættir,
sem mér bar að gera, höfðu
verið gerðir af yfirmanni mín-
um. Mér fannst að þetta hlyti
að vera vantraust á hæfileikum
mínum af hans hálfu og fylltist
51