Úrval - 01.12.1958, Síða 75

ÉG Ert ALBÍNÓ
TJRVAL
kvilli á sama hátt og roði augn-
anna.
Öllum kennurum mínum var
fyrirfram sagt frá sérkennum
mínum og „sæti Margrétar"
var alltaf næst töflunni og
fjarst glugganum. Foreldrar
mínir héldu áfram að hlífa mér
og dekra við mig, eins og for-
eldrum sem eiga vansköpuð
börn hættir til. Pabbi gaf mér
dýrari leikföng og föt en önnur
börn í nágrenninu fengu, þó að
það hljóti að hafa verið fjár-
hagslega þungur baggi fyrir
hann.
Á tektarárunum — viðkvæm-
asta aldursskeiði ungra stúlkna
— grét ég mikið og lézt svo oft
vera veik, að pabbi fór að lok-
um með mig til sérfræðings til
almennrar læknisskoðunar.
Hann var taugalæknir; hæglát-
ur miðaldra maður og glöggur
á mannlegt eðli. Að lokinni
rannsókn leit hann brosandi á
mig og sagði:
„Veikindi Margrétar eru sál-
ræn en ekki líkamleg. Hún er
hraust stúlka, og lagleg. .. en
hún er albínó. Hún gerir sér
ekki fulla grein fyrir ástandi
sínu. Það er leyndardómur og
hann skelfir hana. Hún sveiflast
milli reiði og sjálfsmeðaumkun-
ar og vill geta kennt einhverj-
um um „lýti“ sitt. Hún lítur á
sig sem eitthvert afbrigði, eitt-
hvað sem allir hljóti að stara
og benda á . . . sem er tóm vit-
levsa!“
Hann tók um báðar hendur
mínar, horfði í augu mér og
sagði: „Hættu að hugsa um
ástand þitt, barn. Reyndu að
skilja það og taka því eins og
það er. Albínismi er arfgeng-
ur eiginleika á sama hátt og
litur augna og háralitur. Eins og
fleiri börn hefur þú tekið sér-
stakan eiginleika að erfðum frá
afa þínum eða ömmu. Veiztu
hvað víkjandi erfðaeiginleika er
samkvæmt erfðalögmáli Men-
dels? Hefurðu lært um það í
skólanum ... ?“
Læknirinn var að reyna að
sýna mér góðvild, láta mig
„skilja", á sama hátt og for-
eldrar mínir. En ég þráði það
eitt að vera eins og aðrar stúlk-
ur og finna að ég ætti heima í
hópi þeirra!
„Erfðaberinn er í þessu til-
felli faðir þinn,“ hélt læknirinn
áfram. „Mig minnir hann segja,
að móðir hans hafi verið albínó.
Ef þú hefðir átt systkini,
mundu þau einnig hafa verið
albínóar. En þú ert eina til-
fellið af algerri leucopathia sem
ég hef séð! Þú . . .“
Hann þagnaði þegar hann sá
tárin renna niður kinnamar á
mér. Ég var ekki einstaklingur
í hans augum, hugsaði ég beisk
í lund, aðeins óvenjulegt sjúk-
dómstilfelli. Ég sneri mér á hæl
og hljóp grátandi á dyr.
Á leiðinni heim gekk ég fram-
hjá snyrtistofu og í örvæntingu
minni fór ég þar inn til þess
að láta lita hárið á mér. Hára-
litnum var að minnsta kosti
65