Úrval - 01.12.1958, Síða 76

■ÚRVAL
ÉG ER ALBÍNÖ
hægt að breyta! Og hafði ég
ekki lesið einhversstaðar, að
það væri jafnvel hægt að breyta
augnalitnum með því að nota
augnlinsur með brúnni eða
blárri lithimnu? Ég ætlaði að
dufta andlit mitt með dökku
púðri, farða augnabrúnirnar og
augnahárin . . .!
Ég skal ekki lengur vera al-
bínó! hugsaði ég í bræði minni.
Þegar ég kom heim um kvöld-
ið greip mamma andann á lofti.
Pabbi bölvaði í hljóði. Hárið
á mér var jarpt og stífkrullað.
Á andlitinu var þykkt lag af
dökku púðri og augnabrúnirnar
voru dökk, breið strik. Hvít
augnahárin voru lögð stífu,
brúnu mascara. Hið eina sem
þau könnuðust við af dóttur
sinni voru tvö, ljósrauð augu
sem störðu þrjózkufull á þau.
,,Hana,“ sagði ég. ,,Nú skal
enginn glápa á mig framar!“
Það reyndist orð að sönnu.
Menn hættu að glápa á mig. En
í skólanum héldu bekkjarsyst-
kini mín áfram að forðast mig
— ekki vegna útlits míns, eins
og ég komst að síðar, heldur
vegna framkomu minnar. I stað
þess að áður hafði ég verið
feimin og hlédræg gerðist ég nú
framhleypin og ögrandi og hratt
þannig frá mér öllum sem komu
nærri mér.
Ef til vill hefði ég haldið
þannig áfram að berjast við
albínisma minn og allan heim-
inn það sem eftir var ævinnar,
ef ég hefði ekki eitt sinn ráfað
inn í veitingastofu. Ég sat stíf
og bein við borðið og sötraði
kók, þegar ungur piltur, bekkj-
arbróðir minn, settist hjá mér.
Hann hafði líka orðið skot-
spónn annarra. Það var vegna
málfarsins. Hann var Lundúna-
búi og foreldrar hans voru ný-
fluttir til Ameríku. Strákunum
í bekknum fannst hinn enski
málhreimur hans einstaklega
hlægilegur. En hann hafði tek-
ið aðhlátri þeirra svo góðlát-
lega, að hann hafði hlotið al-
mennar vinsældir af — svo
miklar að ég varð hreykin og
utan við mig þegar hann settist
við hliðina á mér.
,,Halló,“ sagði hann glaðlega.
,,Er búið að bjóða þér á ballið
næsta laugardag?“
Ég stundi upp nei-i, og áð-
ur en ég vissi af var einn af
eftirsóttustu strákunum í
bekknum búinn að bjóða mér
á ballið. Ronny! Hjarta mitt
barðist meðan hann var að tala
við mig, þangað til ég gat ekki
lengur afborið það. Ég var
sannfærð um að hann vissi ekki
hvernig ég var, og að ég yrði
að segja honum það.
„Vissirðu . . . vissirðu að
ég er . . . albínó,“ stamaði ég.
Ronny geispaði letilega og
horfði á mig yfir kókglasið sitt.
,,Þú segir nokkuð,“ sagði hann
með sínum sérkennilega mál-
hreim. „Jæja, þá skal ég segja
þér hið óttalega leyndarmál
mitt! Ég er kynblendingur . . .
enskur í aðra ættina og írsk-
66