Úrval - 01.12.1958, Qupperneq 111

FJÁRSJÖÐURINN
ÚRVAL
mánudögum og stundum aftur
á þriðjudögum. Lára þvoði upp
diskana á meðan Ralph las fyr-
ir Rakel. Þegar litla stúlkan var
sofnuð, var hann vanur að setj-
ast við skrifborðið í dagstof-
unni og vinna að áætlunum sín-
um. Það var alltaf eitthvað,
sem kallaði að. Það var starf í
Dallas og starf í Perú. Það voru
niðursuðudósir úr plasti, sjálf-
virk læsing á lok kælihólfa og
áætlunin um að herja út einka-
leyfisbréf í skipaiðnaðinum og
undirbjóða Janes-fyrirtækið. I
heilan mánuð var hann hvað
eftir annað kominn á fremsta
hlunn með að kaupa plægt ak-
urlendi norðarlega í New York-
ríki og sá þar greni í jólatré,
og þegar ekkert varð úr því,
fékk hann í samráði við einn
vina sinna þá nýstárlegu hug-
mynd að búa til skrauteyðu-
blöð fyrir póstkvittanir, en mál-
ið hlaut engar undirtektir. Þeg-
ar Whittemore-hjónin hittu
Georg fr'ænda og Helenu frænku
á Ritz, virtust þau harðánægð
með tilveruna. Lára sagði, að
þau hefðu verið afskaplega
spennt út af sölumannsstöðu,
sem Ralph hafði boðizt í París,
en sem þau hefðu ákveðið að
hafna vegna stríðshættunnar.
WHITTEMORE-hjónin voru
bæði á fertugsaldri, þegar stríð-
ið brauzt út. Þau sáust ekki í
tvö ár. Lára fékk sér vinnu.
Hún fylgdi Rakel í skólann á
morgnana og heim aftur á
kvöldin. Með því að strita og
spara gat hún keypt föt handa
sér og Rakel. Þegar Ralph kom
heim í stríðslok, voru fjárreiður
þeirra í bezta lagi. Herþjónust-
an hafði stælt Ralph og hresst,
og þegar hann tók aftur upp
gamla starfið, eins og ekkert
væri sjálfsagðara, byrjaði sami
söngurinn á ný, Jafnvel ennþá
ákafari en fyrr — um atvinnu
í Venezúela og atvinnu í fran.
Þau tóku aftur upp gamlar
venjur, líka í fjármálum. Þau
héldu áfram að vera fátæk.
Lára sagði upp vinnunni og
fór með Rakel í Central Park,
eins og í gamla daga. Alice Hol-
inshed var þar enn, og þær
töluðu um það sama. Holins-
hedhjónin bjuggu á gistihúsi.
Herra Holinshed var varafor-
seti í nýju fyrirtæki, sem fram-
leiddi svaladrykki, en kjóllinn,
sem frú Holinshed var í dag
eftir dag, var sá sami og fyrir
stríð. Sonur hennar var hold-
grannur og geðvondur. Hann
var klæddur fötum úr ullardúk,
eins og enskur skóladrengur;
þau voru snjáð og slitin eins
og kjóll móður hans. Dag einn,
er frú Holinshed og sonur henn-
ar komu inn í garðinn, var
drengurinn grátandi. ,,Það kom
hræðilegt fyrir mig,“ sagði frú
Holinshed við Láru. ,,Við vorum
hjá lækninum og ég gleymdi
að taka með mér peninga, og nú
langar mig til að vita, hvort þú
getur lánað mér fáeina dollara
fyrir bíl heim á gistihúsið."
101