Úrval - 01.06.1959, Side 18

tjRVAL
ÁSTAR-KAKTUSINN
„En þetta er alveg sérstakur
kaktus — mjög einkennileg-
ur . . .“
„Hvað áttu við?“ spurði
hann.
Ég var ekki viss um það sjálf-
ur. Þekking mín var af skorn-
um skammti. En einn af vinum
mínum, sem las allt sem hann
komst yfir, hafði sagt mér frá
mexikönskum indíánaættflokki,
sem neytir deyfandi plöntuteg-
undar.
„Hún er talin hafa ótrúleg á-
hrif,“ sagði hann. „Maður fær
ást á öllum lifandi verum .. .“
En ritstjóri, sem vill ekki
nema blákaldar staðreyndir, gat
ómögulega tekið slíkar skýring-
ar góðar og gildar. Þess vegna
fór ég eitthvað að tauta um
kaktus, sem mig langaði til að
bragða á. „Hann hefur ein-
kennileg áhrif — allar ljótar
hugsanir hverfa, og menn fara
að elska allt og alla ...
Mér til mikillar undrunar
kinkaði ritstjórinn kolli „Ást-
ar-kaktusinn/‘ sagði hann
dreymandi. „Það er ekki sem
verst...“
Ég dró andann léttara. Viku
seinna lögðum við Chi-yun kona
mín (hún er kínversk) af stað
til Mexico.
—O—
Hann var einna líkastur
þykkvaxinni, grænni gulrót og
hafði ekki neina brodda eins og
venjulegur kaktus. Ræturnar
voru útstæðar, líkastar bogn-
um, smávöxnum handleggjum.
Svo að þetta var þá peyote-
kaktusinn, eins og hann var
kallaður. Það hafði ekki reynzt
auðvelt að ná í hann. Aðeins
Indánar eta þessa plöntu, og
þeir verzla ekki með hana. Eft-
ir að hafa spurzt fyrir víða, var
mér bent á gamlan belgískan
lækni, sem safnaði kaktusum;
hann átti peyote, en mátti ekki
heyra það nefnt að skilja hann
við sig, því að það var sá eini í
safninu hans.
„Hvers vegna ætti ég að selja
hann öðrum safnara?" spurði
hann.
„Ég safna ekki katkusum.“
„Hvað ætlið þér þá að gera
við hann?“
„Eta hann.“
Það var öðru máli að gegna.
Sem læknir hafði hann áhuga á
slíkum tilraunum. Ef ég segði
honum frá áhrifunum, sem hann
hefði á mig, gæti ég fengið hann
ókeypis. ..
Það er ekki hægt að háma í
sig peyote fyrirhafnarlaust.
Nauðsynlegt er að fasta áður.
Annars geta menn orðið veikir,
því að þessi litli kaktus á það
til að orsaka ákafar efnabreyt-
ingar, þegar hann blandast fæð-
unni í maganum. Sumir hafa
meira að segja dáið af því.
Til að ná sem beztum árangri,
ei vænlegast að vera örmagna
af þreytu. Huichole-indíánarnir
neyta hans ekki fyrr en eftir
föstur og áreynslu. Ég hafði
slaufað tveim máltíðum og
gengið ellefu kílómetra í
14