Úrval - 01.06.1959, Qupperneq 77

VARMÁ
ÚRVAL
Ríkharður. Þú lætur mig vita,
eí' þig vantar nokkuð. Ég reyndi
að láta ekkert vanta.“
„Hafðu ekki áhyggjur af því,
Gréta,“ sagði ég. „Mig vantar
ekkert. Mér er nóg að vera hér
með þér. Ég kæri mig ekki um
meira.“
Hún leit snöggvast á mig og
leit svo niður fyrir sig. Við
stóðum þögul í nokkrar mínút-
ur. Hvorugt okkar gat fundið
neitt til að segja. Mig langaði
til að segja hve glaður ég væri
yfir því að vera kominn til
hennar, þótt ekki væri nema
fyrir eina nótt, en ég vissi, að
það gæti ég sagt seinna. Gréta
vissi hvers vegna ég hafði kom-
ið.
,,Ég ætla að skilja lampann
eftir hjá þér, Ríkarður, og bíða
eftir þér úti á pallinum. Komdu
strax og þú ert tilbúinn.“
Hún var farin áður en ég gæti
boðið henni að lýsa henni nið-
ur stigann.
Ég fór aftur inn í herbergið
og lokaði dyrunum, þvoði mér i
framan og um hendurnar og
notaði bursta og sápu til að ná
af mér rykinu úr lestinni. Á
snagagrindinni var röð af í-
saumuðum handkæðum og ég
tók eitt þeirra og þurrkaði
hendur mínar og andlit. Síðan
greiddi ég mér og fann hreinan
vasaklút í töskunni minni. Loks
opnaði ég dyrnar og fór niður
til að hitta Grétu.
Faðir hennar var úti á pall-
inum hjá henni. Þegar ég kom
út um dyrnar, stóð hann upp og
fékk mér stól á milli þeirra.
Gréta færði stól sinn nær mín-
um og lagði hönd sína á hand-
legg mér.
„Er þetta í fyrsta skipti, sem
þér komið hingað upp í fjöllin,
Ríkarður?" spurði faðir henn-
ar um leið og hann sneri stóln-
um sínum að mér.
„Ég hef aldrei verið innan
við hundrað mílur héðan. Það
er mjög ólíkt landið hér efra,
en yður finnst sjálfsagt hið
sama um strandhéruðin ?“
„Pabbi hefur átt heima í Nor-
folk,“ sagði Gréta. „Er það ekki
rétt, pabbi?“
„Ég bjó þar i nærri þrjú ár.“
Hann ætlaði að segja eitthvað
meira, og við biðum bæði eftir
því að hann héldi áfram.
„Pabbi er afbragðs vélavið-
gerðarmaður,” hvíslaði Gréta
að mér. „Hann vinnur á verk-
stæðinu hjá járnbrautunum.“
,,Já,“ sagði hann eftir stund-
arþögn. „Ég hef átt víða heima,
en hér vil ég helzt vera.“
Mér kom fyrst í huga að
spyrja hann hversvegna hann
kysi fremur fjallahéruðin en
önnur héruð, en þá tók ég eftir,
að undarlegri þögn hafði slegið
á hann og Grétu.
Litlu síðar hóf hann aftur
máls. Hann beindi ekki orðum
sínum til mín og heldur ekki til
Grétu. Það var eins og hann
væri að tala við einhvern ann-
an á pallinum, einhvern fjórða
mann, sem ég gat ekki séð í
69