Úrval - 01.06.1959, Qupperneq 81

VARMÁ
ÚRVAL
hljótt í húsinu. Við og við
fannst mér ég heyra einhverja
hreyfingu frá herbergi Grétu
hinum megin við ganginn, en ég
var.ekki viss.
Ég vissi ekki hve lengi ég
hafði setið á rúmstokknum,
beinn og stífur, niðursokkinn í
hugsanir um Grétu, þegar ég
spratt skyndilega á fætur, opn-
aði dyrnar og gekk hratt yfir
ganginn. Dyr Grétu voru lok-
aðar, en ég vissi að þær myndu
ekki vera læstar og ég sneri
snerlinum hljóðlega. Mjór ljós-
geisli brauzt gegnum rifuna sem
ég gerði. Það var óþarfi að opna
dyrnar meira, því að ég sá
Grétu aðeins fá skref í burtu,
ég gat næstum því teygt mig til
hennar. Ég klemmdi aftur aug-
un andartak og hugsaði um
hana eins og ég hafði gert all-
an daginn á leiðinni upp dal-
inn.
Gréta hafði ekki heyrt mig
opna dyrnar, og hún vissi ekki
að ég var þarna. Það logaði
glatt á lampanum hennar á
borðinu.
Ég hafði ekki vænzt þess að
finna hana vakandi, að minnsta
kosti hafði ég búizt við að hún
væri í rúminu. Hún kraup á
brekánið við rúmið og hvíldi
höfuð sitt í höndum sér og
líkami hennar skalf af ekka.
Ljósblá borði var bundinn um
hár Grétu uppi á höfðinu og
hárið féll laust niður um axlir
hennar. Hún var í hvítum silki-
náttkjól, lögðum fallegum
knipplingaborðum og fráhneppt-
um í hálsinn.
Hún var töfrandi fögur eins
og ég sá hana þarna, þó hafði
ég raunar alltaf vitað að hún
væri yndisleg. Ég hafði aldrei
séð eins fallega stúlku og Grétu.
Hún hafði ekki heyrt til mín
og vissi enn ekki að ég var
þarna. Hún kraup við rúm sitt
með spenntar greipar og grét.
Þegar ég opnaði dyrnar vissi
ég ekki hvað ég ætlaðist fyrir;
en nú, eftir að ég hafði séð hana
í herbergi sínu, krjúpandi í bæn
við rúm sitt án þess að vita að
ég horfði á hana og heyrði orð
hennar og ekkasog, sannfærðist
ég um, að mér mundi aldrei
geta þótt vænt um neina aðra
en hana. Mér hafði ekki verið
það ljóst fyrr, en á örfáum
sekúndum opinberaðist mér sú
vissa, að ég elskaði hana.
Ég lokaði hurðinni hljóðlega
og gekk aftur til herbergis
míns. Ég tók stól og settist á
hann við gluggann til þess að
bíða dögunar. Eg horfði niður
eftir dalnum þar sem áin liðað-
ist fram. Eftir því sem augu
mín vöndust myrkrinu, fannst
mér ég nálgast hana æ meir,
nálgast hana svo að ég gæti
rétt fram höndina og snert yl-
volgt vatnið.
Undir morgun fannst mér ég
heyra hljóðlega hreyfingu í
herbergi Grétu, eins og gengið
væri milli glugganna. Einu
sinni þóttist ég heyra í ein-
73