Úrval - 01.06.1959, Blaðsíða 92

ÚRVAL
SKÆÐASTI ÓVINUR ÁSTRALlU
minni gefast upp og drepur
þær svo. Þegar önnur dýr en
kindur eiga í hlut, elta dingó-
arnir þau gegnum skóginn í
einskonar oddafylkingu, og er
þá sterkasti hundurinn í farar-
broddi. Hver dingó drepur á sinn
sérstaka hátt, og þeir innfæddu
geta þekkt ,,handbragð“ hunds-
ins eftir aðferðinni, sem hann
beitir. Það er eins og vörumerki
— og það heldur ófagurt!
Innfæddur Ástralíumaður
getur bæði liaft taminn dingó
sem kjölturakka og veiðihund
til að elta uppi villtu dingóana,
sem hann drepur, steikir á teini
og borðar með beztu lyst! Þeir
infæddu veiða oft unga dingóa
og temja þá og nota sem hús-
dýr. Ef vel er farið með þá, eru
þeir gæflyndir og áreiðanlegir.
Ástralski dingóinn er ekki
útdauð evrópsk tegund, heldur
eingöngu til í Ástralíu og hvergi
annars staðar. Þegar fyrstu
evrópsku landkönnuðirnir komu
til Ástralíu, hittu þeir fyrir
margar tegundir dýra, sem þeir
höfðu aldrei séð áður — keng-
úrur, pungrottur, kaóla og,
síðast en ekki sízt, dingóhunda.
Síðan þá hafa margar til-
raunir verið gerðar til að út-
rýma þessum einkennilegu dýr-
um. I fyrstu lifði dingóinn mest
á kengúrum og öðrum pokadýr-
um, en síðar fór hann að leggj-
ast á sauðfé og alifugla.
Dingóinn lifði eingöngu villt-
ur, þegar evrópsku landnemarn-
ir komu til Ástralíu. En þessir
ævintýramenn úr gamla heim-
inum höfðu með sér tamda
hunda af góðu og gamalgrónu
kvni. Þessir hundar blönduðust
dingóunum, svo að nú eru mjög
fáir hreinræktaðir dingóar
eftir. Sumir hallast að þeirri
skoðun, að dingóinn sé upprun-
inn frá Asíu og hafi flutzt til
Ástralíu með svertingjum, er
þangað fóru, og hafi síðan lif-
að þar villtur. Þessi kenning er
augljóslega röng, því að stein-
gerðar leifar hafa fundizt af
dingó í jarðlögum frá pleisto-
centímanum ásamt beinum
geysistórra pokadýra. Dingó-
inn er hvorki til á Tasmaníu né
Nýja Sjálandi, og er það mjög
undarlegt, þar sem svo að segja
sömu dýrategundirnar finnast
þar og í Ástralíu.
,,Afréttarlönd“ Ástralíu eru
aðalveiðisvæði dingóanna. Kvik-
fjárræktendur segja, að þeir
drepi að minnsta kosti hálfa
milljón sauðfjár mánuðina maí
til ágúst, en þá er vetur á suð-
urhveli jarðar. Síðast liðin tutt-
ugu ár hafa dingóarnir fækkað
sauðfé í Queenslandi úr 24
millpónum í 13 milljónir.
Áður fyrr gekk mönnum
greiðega að elta dingóana uppi.
Þá var notað eitrað agn eða
djúp fallgryfja, hulin greinum
og blöðum, svo að grunlaus
hundur féll ofan í hana, þegar
hann gekk þar yfir. Saga er
sögð um ákafan veiðimann,
sem datt í eina fallgryfjuna á-
samt hundi sínum. En hún var
84