Úrval - 01.06.1959, Qupperneq 96

ÚRVAL
VILTU SVERJA?
hvers staðar milli þrjátíu og
þrjátíu og fimm ár. Það gat
vel komið heim við sögurnar,
sem hún sagði af börnunum
sínum, ellefu ára dreng og átta
ára stúlku. Sjálfur var selló-
leikarinn fjörutíu og fimm ára,
kvæntur og átti þrjú börn. Hann
hafði ólögulegt nef, var sam-
brýndur, og með kubbslegt and-
lit, svo að engum hefði komið
til hugar að telja hann lagleg-
an.
Öðru máli gengdi um ungu
frúna, sem sat við hlið hans og
ók bílnum öruggum höndum.
Hún vissi líka af því sjálf. ,,Ég
er ung og falleg,“ hafði hún
sagt þegar þau sátu inni í stof-
unni og töluðu saman, ,,og hvers
vegna ætti ég þá ekki að fara
út og skemmta mér öðru hverju,
ef tækifæri býðst? Manninum
mínum er ekki vel við að ég
fari út með öðrum karlmönn-
um, en hann er góður og skiln-
ingsríkur og rífst aldrei.“
Það var engin drambsemi í
rödd hennar þegar hún sagði
þetta, aðeins örugg og sann-
færandi vissa um eigin fegurð
og yndisþokka. Og sellóleikar-
inn var henni innilega sam-
mála.
Það var eitthvað óvenjulega
frumstætt, freskt og mikilfeng-
legt við fegurð hennar. Dökka,
hrokkna hárið, sem var stutt-
klippt og blátt áfram, hafði
kopargljáa, og þegar hún brosti
skein í röð af hvítum, regluleg-
um, ofurlítið framstæðum
tönnum með glerung líkastan
þunnu, gagnsæju postulíni.
Hún var mjúk í hreyfingum
og kvenleg, en var jafnframt
undarlega óþvinguð í fasi. A
andliti hennar var djúpur al-
vörublær, sem duldi hina ríku
kímnigáfu innra með henni.
Hún var opinská og vafninga-
laus i tali, eins og unglings-
strákur. Ýmist leit hún fast og
ákveðið, næstum stingandi, í
augu sellóleikarans, eða hún
sneri sér undan hugsandi á
svip. En í hvert skipti og hún
hafði sagt eitthvað, renndi hún
augunum — sem voru skörp og
íhugul eins og í ketti — dálítið
laumulega upp eftir andliti hans
til að sjá, hvernig hann tæki
crðum hennar.
Hún var ein af mest töfrandi
konum, sem sellóleikarinn hafði
séð lengi; og hún var ekki að-
eins fullkomlega viss um eigin
yndisþokka, heldur virtist hún
líka vera ein af þeim dásam-
legu mannverum, sem bornar
eru til munaðar, gleði, fegurðar,
ástar og sigurs.
Þar sem þau sátu þarna ein í
framsætinu í bílnum og óku í
áttina til borgarinnar, var það
ekki nema einstaka sinnum sem
sellóleikarinn áræddi að horfa
á hana. Hún var klædd í ein-
falda, svarta ullarpeysu og blá-
grænt pils og um mittið hafði
hún breitt gullbelti. Hún hafði
fleygt yfir sig fisléttri mandar-
ínkápu úr einhverju ljósu, voð-
felldu ullarefni, og sellóleikar-
S8