Úrval - 01.06.1959, Qupperneq 97

VILTU SVERJA?
anum datt í hug, að svarta peys-
an hennar væri ermalaus og hún
sæti við hlið hans með armana
bera langt upp á öxl — undir
kápunni. Hann ók sér til og vatt
upp á sig til þess að krækja í
sígarettupakka upp úr innri
vasanum.
Hana langaði líka í sígarettu.
Hún hægði ferðina og nam stað-
ar, þegar hann dró rafmagns-
kveikjarann út úr mælaborðinu.
Hún spurði, hvort þau ættu
ekki að láta eftir sér að stanza
nokkrar mínútur á þjóðvegin-
um til að geta reykt í ró og næði.
Hann hafði ekkert á móti því.
Hún reis til hálfs upp í sæt-
inu og leit sem snöggvast út um
afturrúðu bílsins. Staðurinn
var ekki sem bezt valinn. Veg-
urinn var fremur mjór, og það
gátu komið fleiri bílar. Svo
gægðist hún út um hliðarglugg-
ann vinstra megin og beygði
sig því næst yfir hann í sætinu
til að horfa út um gluggann
hans megin. Dökkt, gljáandi hár
hennar var rétt hjá andliti hans
og hann fann ilmvatnslykt af
henni.
,,Ég er að hugsa um að aka
þarna inn á hliðarveginn“,
sagði hún og hnykkti til höfð-
inu. ,,Þá getum við verið meira
út af fyrir okkur.“
Hún sneri höfðinu að honum,
sígarettan var í öðru munnvik-
inu, og hún renndi augunum
hægt upp eftir andliti hans.
Hægri höndin fálmaði eftir litlu
gírstönginni undir stýrinu.
ÚRVAL
. ,,Mhm . ..“, sagði cellóleikar-
inn.
Hún tók það sem samþykki.
Hún losaði handhemlana, og
bíllinn rann hægt í næturskím-
unni inn á hliðarveginn og í
skjól undir háum grenitrjám.
■^r
Konan hafði lotið áfram og
stungið hendinni inn undir stýr-
ið og snúið kveikjulyklinum.
Hin skyndilega kyrrð, sem
komst á þegar vélin hætti að
ganga, kom þeim báðum til að
depla augunum.
Eftir dálitla stund skrúfaði
sellóleikarinn gluggarúðuna
niður sín megin. Þröstur kvak-
aði hræddur og reiður í trjá-
toppi fyrir utan. Þau tvö, sem
setið höfðu þögul og fylgt eftir
sigarettureyknum með augun-
um, hrukku í kút. En þrösturinn
lét sér nægja að mótmæla einu
sinni og gekk aftur til hvílu,
um leið og hann kreppti klærn-
ar utan um greinina.
Eftir það heyrði sellóleikar-
inn ekki annað en sinn eigin
hjartslátt og lágan andardrátt
konunnar og tifið í sjálflýsandi,
innbyggðu klukkunni í mæla-
borðinu. Skífan gaf frá sér gul-
grænan fosfórbjarma í myrkr-
inu.
'k
Þau reyktu hljóð í myrkri
næturinnar, og hún sneri sér að
honum og spurði, hvernig farið
væri að stilla selló.
89