Úrval - 01.06.1959, Qupperneq 107

VILTU SVERJA?
ÚRVAL
Jafnvel eftir á liggur konan
lengi kyrr með handlegginn yf-
ir andlitinu og kjökrar nei, nei,
nei. Og hann situr við hlið
hennar og gýtur til hennar aug-
unum, og falsið í svipnum á
henni — sem hefur gengið í arf
í margar kynslóðir: frá lang-
ömmu, ömmu, mömmu, frænk-
um og vinkonum — fyllir hann
viðbjóði og reiði, svo að honum
rennur kalt vatn milli skinns
og hörunds, og breytir því sem
gat orðið ólýsanleg sæla og
gleði og sigurganga, í tilfinn-
ingar verstu smánar1 og óslökkv-
andi haturs.
Kona!
Hver sökkti þér í bylgjur
hafsins í líki klettaeyju? Hver
gerði þig svo fráhrindandi og
veggi þina svo bratta?
Hvar getur karlmaðurinn
lent á slíkri eyju, og hvenœr er
tíminn hentugur?
Karlmaðurinn syndir nakinn,
hann syndir nakinn í ylgdum
brimgarðinum, hann syndir
nakinn í öldum hafsins. Flóð
og fjara hjala við hann, og
gegnum stormslungin skýin
brosir máninn niður til hans, en
enginn getur gefið honum ráð.
Hann verður sjálfur að synda,
sjálfur að finna hrjúfan kletta-
vegginn, sjálfur að leita að
handfestu í snarbrattri hlíðinni,
sjálfur að klifra upp og rífa sig
til blóðs, sjálfur að þola hrapið
og ósigurinn.
Við viljum strjúka um veggi
þina, gæla við hlíðar þínar,
kyssa stalla þina og faðma
bergmyndir þínar, við viljum
krjúpa á kné i myrkum skugga
þínum og sá lifsfrjóinu í kletta-
skarð þitt, við viljum klifra
upp á þig og horfa á gullið skin
sólarinnar yfir höfði þínu og
hvílast í lágvöxnu silki-
nvjúku grængresinu, sem dylst
bak við fjallsbrúnina. 1 sund-
tökum okkar felst þrá eftir lifi,
sem aldrei deyr, og máninn skin
um alla eilífð á gljáandi axla-
vöðva, sem erfiða í brimsjón-
um.
Karlmaðurinn syndir nakinn
í sjónum, hann syndir kringum
klettaeyjuna. Hann syndir
nakinn með blóðuga bringu og
sundurskorna lófa, með þang og
marhálm i hárinu og bragð af
blóði og sjávarseltu á vörunum,.
sem aldrei þverr.
Eyjan gnœfir úr hafinu, há og
brött, og hvað eftir annað lyft-
ir karlmaðurinn annarri hendi
sinni eins og í bæn upp úr
myrkum bylgjunum og leitar að
handfestu, og hvað eftir annað
hrindir Veggurinn honum frá
sér. Og í hvert skipti sem sund-
maðurinn missir takið og sekk-
ur, drukknar skvamhljóðið í
hœðnishlátri klettaveggjanna.
Kona, það er blóð á steinun-
um fyrir neðan kletta þína.
Æðarnar í gagnaugum selló-
leikarans tóku að tútna út og
örið á enni hans hvítnaði, og
hann varð að grípa dauðahaldi
99