Úrval - 01.07.1962, Blaðsíða 89

LÍTIL STÚLKA í STÓRHRÍÐ
97
skinninu og sagði: „Komdu,
Hazel, hérna undir. Við reynum
að gera pláss fyrir þig.“
„Nei, ég get það ekki!“ sv.ar-
aði Hazel. Henni hefur sjálfsagt
ekki þótt fýsilegt fyrir systkini
sín að fá sig við hlið þeirra eins
klökug og hún var. „Ég þarf
að passa, að ekki fjúki allt ofan
af okkur. Mér er heldur ekkert
mjög kalt. Við skulum syngja
„Ameríka hin undurfagra“, eins
og við gerðum í skólanum í
morgun.“
Undan feldinum komu mjóar
barnaraddirnar — sömu orðin
og þau höfðu sungið um morg-
uninn en undir gjörólikum
kringumstæðum: Yfir sléttuna
gnæfa fjólublá fjöll. Þau sungu
&1I fjögur erindin.
„Við skulum biðja guð um að
hjálpa okkur,“ stakk Myrdith
upp á. „Nú legg ég augun aftur
. . .“ byrjaði hún.
Hazel greip fram í: „Nei, ekki
þessa bæn! Biðjum heldur Fað-
irvorið.“ Og þau lásu Faðirvor-
ið saman.
Tíminn leið, og Hazel reyndi
að halda athygli barnanna vak-
andi með sögum, söngvum og
bænum. Einnig fékk hún þau til
að hreyfa útlimina. Stundum
settist hún upp í því skyni að
hreinsa með loppnum fingrun-
um burt klakann, sem myndaðist
á fótleggjum systkiná hennar.
Hún sagði aftur og aftur við
þau: „Þið verðið að muna, að
þið megið ekki sofna — og ekki
heldur þótt ég eigi kannski ef-
ir að gera það. Reynið að halda.
hvort öðru vakandi! Viljið þið
lofa því?“
Þau lofuðu þvi.
Oftar en einu sinni spurði
Myrdith: „Af hverju finnur
pabbi okkur ekki?"
Þá er Vilhjálmur Miner varð
þess vísari, að börnin hans voru
horfin úr skólagarðinum, hvatti
hann Kit miskunnarlaust yfir
snjóskaflana, sem voru óðum að
myndast. Hann taldi víst, að
Maude, merin góða, væri lögð
af stað heim. Þegar heim kom,
tók kona hans á móti honum í
dyrunum, og þau horfðu stjörf
hvort í augu annars.
Vilhjálmur flýtti sér að hringja
um nágrennið og gefa til kynna,
að barnanna væri saknað. Að
skammri stund liðinni voru
næstum fjörutíu menn lagðir af
stað út í sortann til áð leita.
Leitarsvæðið var milli skólans
og býlis Vilhjálms. Þeir komu
við á.sumum bæjunum til að fá
sér kaffisopa og bera saman ráð
sin. En börnin fundu þeir ekki.
Vindhraðinn náði 60 mílum
á klukkustund, svo um fárviðri