Úrval - 01.07.1970, Side 29

DVÖL MÍN í SKUGGA GEÐBILUNAR
27
sinni vorum við hjónin að fara í
veizlu. Ég hafði beðið hann um að
koma með veskið mitt út í bíl, því
að ég hafði gleymt því. En hann
hafði alveg steingleymt að taka það
með. 'É'g jós mig yfir hann og sagði:
„Þú tekur aldrei eftir neinu, sem
ég segi. Þú lætur þig það engu
skipta!" Hann leit á mig alveg
furðulostinn.
Stundum fékk ég hláturköst og
hló þá lágt að hinum furðulegustu
hlutum, svo sem fjármála- og við-
skiptasíðunum í dagblöðunum. Eg
réð ekkert við þessi hlátursköst.
Nokkrum sinnum ásakaði ég mann-
inn minn um að hafa lætt einhverri
hversdagslegri frétt inn í blöðin „í
gamni“.
En ég var þó oftar niðurdregin
og vansæl. Ég gat ekki tekið hina
minnstu ákvörðun. Ætti ég að fara
í búðir eða hreinsa skápana? Stund-
um byrjaði ég á einhverju starfi,
en hætti við það. Ég virtist vera
komin inn í vítahring, sem engin
leið var út úr.
Ég fór að leita til sállæknis, þar
eð ég gerði mér grein fyrir því, að
þetta gat varla talizt eðlilegt. Hann
gaf mér róandi lyf og lét mig leysa
frá skjóðunni. En líðan mín versn-
aði stöðugt, þó að ég færi til hans
tvisvar í viku að staðaldri.
Stundum missti ég alveg öll
tengsl við raunveruleikann. Eitt
sinn sneri ég mér að ræstingakon-
unni, sem vann hjá mér öðru
hverju, og sagði í fullri alvöru:
„Shirley, ef þú vilt ekki, að þú
verðir sprengd í loft upp, ættirðu
að fara burt úr húsinu fyrir klukk-
an eitt. Það hefur verið komið fyr-
ir tímasprengju hérna, og hún á að
springa klukkan eitt.“
Ég fann ástæðu til tortryggni i
öllu mögulegu. Einn dag um miðj-
an vetur vorum við hjónin að sigla
á álbátnum okkar á Potomacfljót-
inu og lentum í litlum fossi rétt
fyrir neðan húsið okkar. Vatnið var
ískalt. Við hefðum bæði drukknað,
hefði maðurinn minn ekki neytt
ýtrustu krafta til þess að bjarga
okkur. Næsta dag ásakaði ég hann
svo um að hafa valdið slysinu af
ráðnum huga til þess að losna við
mig!
Mér fannst oft sem sú persóna,
sem ég var í raun og veru, væri
áhorfandi, sem ekkert snerti í raun
og veru, heldur virti annað fólk og
umheiminn fyrir sér úr fjarlægð.
Stundum fékk ég samvizkubit, er
mér varð hugsað til allrar þeirrar
fyrirhafnar, armæðu og kostnaðar,
sem ég olli eiginmanni mínum með
framferði mínu. Og þá reyndi ég
að bæta honum þetta upp með því
að ausa yfir hann blíðu. Að því
kom, að hann fór að verða á varð-
bergi gagnvart þessum iðrunarvotti,
þar eð hann bjóst við, að þetta væri
bara forleikurinn að nýju illsku- og
f j andskaparkasti.
Ég fór smám saman að slá slöku
við bókina, sem ég vann að. Ég
greip aðeins til hennar einstöku
sinnum, en svo hætti ég alveg. Að
lokum var svo komið, að það var
orðið hættulegt fyrir mig að aka
bíl, svo að nú fór maðurinn minn
að aka mér í tímana hjá sállækn-
inum. Á heimleiðinni krafðist ég
þess eitt sinn, að hann beygði inn
á veg, sem lá að íbúðarhúsi fólks,