Úrval - 01.07.1970, Síða 30

28
ÚRVAL
sem við þekktum aðeins lítillega.
,,En þau búast ekki við okkur,"
sagði hann og hélt áfram heim á
leið. Ég kippti ofsalega í stýrið og
reyndi að ná því af honum. Hann
hélt föstu taki um það, og því opn-
aði ég bílhurðina og ætlaði að kasta
mér út. Hann slengdi hægri hand-
leggnum utan um hálsinn á mér, en
hélt dauðahaldi í stýrið með þeirri
vinstri, á meðan ég reif í stýrið
með báðum höndum. Loks tókst
mér að koma bílnum út í skurð. Nú
hafði ég náð yfirhöndinni! Ef hann
sleppti mér nógu lengi til þess að
geta sett í afturábakgír og ekið aft-
ur á bak upp úr skurðinum, gæfist
mér áreiðanlega tækifæri til þess
að kasta mér út úr bílnum. Sigur-
tilfinning hríslaðist um mig alla.
Hann sat kyrr og hélt mér fastri,
þangað til ökumaður einn stanzaði
og bauð honum aðstoð sína. Ókunni
maðurinn ók bílnum aftur á bak
upp úr skurðinum fyrir okkur.
Stuttu síðar kom sállæknirinn
mér á hæli, þar sem ég átti að fá
raflostmeðferð. Þrem vikum síðar
kom ég svo aftur heim. Ég var
miklu rólegri, en mjög ringluð. Ég
var þess fullviss, að meðferðin hefði
eyðilagt heilann. En fjórum dögum
síðar hrapaði ég niður í hyldýpið
aftur. Þá ógnaði ég manninum mín-
um með skammbyssu, eins og áður
getur. Það var augsýnilegt, að það
varð að grípa til einhverra áhrifa-
mikilla úrræða í þessu máli.
SÖNGUR
ÖRVÆNTINGARINNAR
Ég hafði gengið til sállæknis
reglulega í tvö ár. Þar að auki hafði
ég dvalið um hríð á hæli. Þetta
hafði haft mjög mikinn kostnað í
för með sér, svo að nú var efnahag-
ur okkar að fara í hundana. Síðast-
liðið ár höfðu tekjur mannsins míns
minnkað mjög mikið, vegna þess að
hann hafði ekki nægilegan tíma né
næði til þess að vinna heima, vegna
þess að þar var allt í uppnámi oft
og tíðum. Við áttum ekki þá 10.000
dollara, sem það mundi kosta að
dvelja í 3—4 mánuði á einkasjúkra-
húsi. Ég yrði því að fara á eitt af
hinum opinberu geðsjúkrahúsum
fylkisins. Þetta var hinn algeri ósig-
ur. Þetta var dómsdagur. Þetta var
Gethsemane fyrir okkur.
Ég gleymi aldrei þeim degi, er ég
var úrskurðuð sem geðsjúklingur,
er leggjast skyldi á geðsjúkrahús.
Maðurinn minn hélt mér í faðmin-
um í langan tíma, áður en við fór-
um á fætur um morguninn. Við gát-
um ekkert sagt. Hvorugt okkar gat
getið sér þess til, hvað biði okkar
í framtíðinni. Þetta var í febrúar,
og það hafði geisað blindhríð, svo
að vegirnir voru ófærir venjulegum
fólksbílum. Við ókum því þessar 25
mílur til réttarhússins í óupphit-
uðum jeppa. Það var enn hríð, svo
að við sáum ekkert út úr augum.
Það virtist sem það væri verið að
þurrka allt líf út, líf mitt um leið
og allt lífið í kringum mig.
Til allrar hamingju var ég róleg,
meðan verið var að ganga frá hin-
um lögfræðilegu formsatriðum við-
víkjandi innritun minni. Ég hélt í
hönd mannsins míns og svaraði
spurningum dómarans lágri og ró-
legri röddu: „Þér skiljið þá, að það
er verið að setja yður á opinbert