Úrval - 01.07.1970, Qupperneq 31

DVÖL MÍN í SKUGGA GEÐBILUNAR
29
geðsjúkrahús, er það ekki?“ spurði
hann. Ég kinkaði kolli án þess að
segja nokkuð. „Farið þér þangað
sjálfviljuglega?“ spurði hann einu
sinni.
„Ég vil helzt ekki fara,“ sagði ég
örvæntingarfullri röddu, „en ég
þrái það svo heitt, að mér batni.“
Dómarinn samþykkti að leyfa
manninum minum að aka mér til
sjúkrahússins, en það var 140 mílna
leið. Ég átti að vera komin þangað
klukkan 10 um kvöldið.
Það snjóaði nú enn meira en áð-
ur. Ég fór að reiðast. Þegar við sá-
um bílagistihús rétt hjá þjóðvegin-
um, skipaði ég manninum mínum
að stanza þar. Hann reyndi að tala
um fyrir mér, en það æsti mig bara
upp. „Þér er heldur en ekki um-
fram um að koma mér sem fyrst á
geðveikrahæli, er það ekki?“ spurði
ég hann.
Fyrir mörgum árum hafði mað-
urinn minn verið vanur að syngja
fullum hálsi, þegar við vorum í
ökuferðum. Nú fór hann allt í einu
að syngja hástöfum, svo að ég gat
heyrt söng hans vel þrátt fyrir há-
vaðann í jeppanum. Þetta hafði sín
áhrif. Ég róaðist strax. Og ég bað
hann strax um annað lag, þegar
þessu var lokið. Og hann hélt áfram
að syngja næstum alveg stanzlaust,
er við ókum þarna eftir þjóðvegin-
um, sem var þakinn snjó. Þetta var
fimm klukkustunda ferð. Og okkur
var kalt. En hann söng allan þenn-
an tíma.
Ég man ekki vel eftir viðtökun-
um, er ég kom til sjúkrahússins. En
maðurinn minn segir, að allir hafi
verið mér ósköp góðir. Hann ók
beina leið heim aftur í þessari blind-
hríð og kom þangað um áttaleytið
næsta morgun. Hann sagði mér síð-
ar, að þetta hefði verið ömurlegasti
sólarhringur í lífi hans.
ÉG JAFNA MIG
Ömurlegasta tímabil ævi minnar
var nú að hefjast. Alúðleg en
ákveðin hjúkrunarkona fór nú með
mig eftir endalausum göngum. Hún
stanzaði við hverja hurðina af ann-
arri og beið þess, að vökull vörður
opnaði hina þungu hurð og læsti
henni síðan aftur og myndaði þann-
ig hverja hindrunina á fætur ann-
arri á milli mín og eina heimsins,
sem ég þekkti.
Fyrstu dagana sat ég kyrr í pínu-
litla herberginu mínu í þungum
þönkum. Öðru hverju rauf hjúkr-
unarfólkið sinnuleysi mitt með
skipunum sínum, er það fékk mig
til þess að taka inn vakalyf og ýms-
ar pillur, eða smalaði sjúklingun-
um saman til að matast í sameigin-
legum matsal á matmálstímum.
Athygli mín var mjög á reiki
þessa fyrstu daga. Alls konar hugs-
anir, sem voru ekki í neinum
tengslum, þyrluðust um huga minn
eins og hvirfilvindar. Hver skyn-
villan og ímyndunin rak aðra. Það
voru nokkrir spænskumælandi
læknar þarna í sjúkrahúsinu. Þeir
voru flóttamenn frá Kúbu. É’g varð
alveg viss um, að Castro hefði tek-
ið sjúkrahúsið og næsta nágrenni
þess herskildi og lagt það undir
Kúbu og að ég væri fangi hans.
Smám saman tók ég að greina
sjúklingana á deild minni sundur í
einstaklinga, en fyrst í stað hafði