Úrval - 01.07.1970, Síða 65

ÞEGAR STOLT BREZKA ELOTANS FORST
63
granda skipinu. Þegar skipverjar
voru á orustusöðvum sínum um
borð, var varla hægt að ganga
marga metra án þess að fyrir manni
yrðu lokaðar vatnsþéttar dyr.
Við lágum í 2 daga í Freetown, en
mér tókst ekki að komast í land. I
stað þess skemmti ég mér við að
skoða varninginn í „gúmbátum“
hinna innfæddu, sem sveimuðu
kringum skipið eins og flugur um
sírópskrukku. Einn hinna innfæddu
kynnti sig sem Joe Louis og mér
skildist að allir sjómenn, sem kæmu
til Freetown, myndu þekkja hann.
— Hann flautaði stanzlaust söngva
og lög flotans, sem hann hafði num-
ið með árunum. Uppáhaldslag hans
var það sem kallað er: ,,Up spirits.
Stand Fast The Holy Ghost.“ Gam-
all húsgangur í flotanum, sem hann
fór snilldarlega með ásamt blístri
bátsmannsins og öllu því, sem til-
heyrði. Auðsjáanlega hefur hvert
skip sinn sérstaka söng, og minni
Joes brást ekki.
Eitt atvik gerðist á meðan við
lágum í Freetown, sem hefði getað
endað á sorglegan hátt, fyrir næst-
um yfirnáttúrlega heppni varð ekki
slys af.
Nóttin var dimm og tungl ekki á
lofti. Straumurinn í höfninni var af-
ar harður. Þegar skipsbáturinn, sem
flutti skipverja um borð, kom að
skipshliðinni, rann einn skipverja til
og féll í sjóinn. Hvarf hann strax út
í myrkrið. Merkið „maður fyrir
borð“ var strax gefið, bátar voru
settir út og leit hafin. Það var vitað
að maðurinn var með lífbelti, svo að
ekki var álitið að langt liði þar til
hann fyndist. Leyfi var gefið til
þess að nota leitarljós og öllum
skipum í höfninni gert aðvart og
beðin aðstoðar við leitina. Kl. 8 um
morguninn, er leitin hafði staðið
stanzlaust alla nóttina án árangurs,
tilkynnti lítil skúta, sem lét reka úti
fyrir höfninni á verði fyrir kafbát-
um, að hún hefði tekið manninn um
borð, fundið hann á reki margar
mílur úti á sjó, þar sem hann rak
fyrir straum og vindi. Þetta var tal-
in hrein tilviljun og ganga krafta-
verki næst. Maðurinn hresstist fljótt
eftir volkið.
Þegar við sigldum frá Freetown
fylgdi okkur hákarl í marga daga.
Hinir eldri sjómenn um borð töldu
þetta feigðarmerki. Þá var það einn
daginn að merki var gefið um að
allir ættu að fara á sinn stað eins og
í orrustu (æfing). Einn fallbyssu-
mannanna varð nokkuð seinn fjrrir í
að komast á sinn stað, ætlaði að
stytta sér leið, með því að skríða um
op á einu skilrúminu. Rétt í því að
hann sveiflaði fótleggnum inní skot-
turninn, fór turninn af stað í hring-
rás. Maðurinn barst þannig hálfur
inn í honum, þar til stálstyttur urðu
fyrir, önnur kyrrstæð, hin á hreyf-
ingu í öfuga átt við skotbirgið. Mað-
urinn skarst bókstaflega í sundur
um miðju og lézt samstundis.
Þetta gerðist svo snögglega að
enginn varð var við neitt fyrr en allt
var um garð gengið. Veltu menn nú
fyrir sér, hvort eitthvað mark væri
takandi á trú gömlu sjómannanna
um hákarlinn.
Að öðru leyti varð tíðindalaust á
leiðinni til Capetown, önnur en þau
að er við nálguðumst borgina flaug
yfir okkur flugvél með blaðaljós-