Úrval - 01.07.1970, Qupperneq 66

64
ÚRVAL
myndara til þess að taka myndir af
skipinu á siglingu. Það var enginn
vafi á því, að ef Þjóðverjar vissu
ekki allt um ferðir skipsins, þá voru
þeir hinir einu. Því auðsjáanlega
vissu allir aðrir allt um hreyfingar
þess.
Ég fékk 12 klukkutíma land-
gönguleyfi í Capetown og þegar ég
gekk í gegnum hliðið við höfnina, sá
ég fjölda W.V.S. (herstúlkur), sem
þarna voru mættar liðsterkar til
þess að taka á móti okkur, auk þess
voru hundrað bifreiðir á næstu
grösum, til þess að aka okkur um
borgina, eða hvert sem við óskuð-
um og langaði til að sjá, einnig upp
á fjallið „Table Mountain."
Ég lenti með fjögurra manna fjöl-
skyldu, er ók mér heim til sín af
mikilli gestrisni og síðar um kvöldið
upp á fjallið, þar sem borgin ljósum
skrýdd breiddi sig út fyrir neðan.
Þetta var í fyrsta skipti í 2 ár, sem
ég hafði séð alljósa borg og varð
hugsað til fólksins míns heima, sem
varð að þreifa sig áfram í myrkrinu,
en íbúar Capetown virtust annast
öll sín störf á eðlilegan hátt, eins og
engin styrjöld væri.
Á meðan við stóðum við í Cape-
town var mér boðin staða við eina
sjóherbúðina, en hafnaði því — sem
ég síðar átti eftir að iðrast. Ástæð-
an fyrir því var sú að altalað var að
við ættum að vera aðeins nokkra
mánuði á Kyrrahafi, en snúa síðan
til heimahafsins, sem þýddi að við
fengjum brátt tækifæri til þess að
berjast við óvinina, — eða þá óvini,
sem við þekktum þá, því engum datt
í hug að Japanir myndu taka þátt í
þessum mikla hildarleik.
Við notuðum tækifærið til þess að
birgja okkur upp af nauðsynjum á
meðan við lágum í Capetown, því að
notkun skipverja á sælgæti, sígarett-
um og niðursoðnum ávextum, hafði
verið gífurleg undanfarna mánuði.
Nú voru um borð 1600 manns, for-
ingjar, sjóliðar að meðtöldum yfir-
foringjanum og æðsta ráði hans.
Okkur fannst við ekki eiga lítinn
þátt í að halda uppi „moralnum" um
borð í Pow.
Á leiðinni frá Capetown var mjög
mikið um æfingar um borð, sérstak-
lega meðan siglt var yfir Indlands-
hafið. Pow var aðeins rúmlega árs-
gamalt skip, en það tekur langan
tíma að venja skipverja svo að góð-
ur árangur náist í flýti og öryggi,
þegar á herðir.
Þegar slík merki voru gefin, að
allir ættu að taka sér fyrirfram-
ákveðnar stöður, eins og hernaðar-
átaka væri vænzt, flýttum við okk-
ur, sem í búðinni vorum ásamt öðr-
um „civil“ á þá staði, sem taka áttu
við særðum mönnum (medical sta-
tions) og ætíð þegar slíkt kom fyrir,
þakkaði ég gæfu minni að vera á
svona nýtízku skipi. Hlemmur sá á
vatnsþéttu skilrúmi, sem ég þurfti
að opna til þess að komast á minn
stað, var 14 þumlunga þykkur og úr
stáli. Það tók um 10 mínútur að
opna hann, jafnvel þótt til þess væri
notaður vélaútbúnaður. Ég hugsaði
með kvíða til þess, hvað skeð gæti í
því tilfelli að við yrðum að yfirgefa
skipið. En Pow var jú ósökkvanlegt
skip, svo að ekki var þörf á að gera
sér neinar áhyggjur hvað það snerti.
Við stoppuðum aðeins í Mauridus
og Colombo til þess að taka olíu,