Úrval - 01.07.1970, Blaðsíða 73
GJÖFIN SEM VAR ENDURGOLDIN
71
og fá þau til þess að líkja eftir
þessum skriðhreyfingum fyrirhafn-
arlaust. Kenningin var sú, að þegar
sjúklingurinn væri orðinn fær um
að skríða á eðlilegan hátt, væri
hægt að þroska með honum önnur
hreyfingakerfi í eðlilegri röð, allt
frá því að standa uppréttur til
hreyfinga, sem byggjast á enn
flóknara samspili tauga og vöðva.
Morganhjónin urðu að bíða í heilt
ár eftir að fá tíma hjá stofnunun-
um í Fíladelfíu. Þegar þar að kom,
var Tom kominn á unglingsárin og
sýndi mörg merki afturfarar. Við-
tölin, skoðanirnar og prófanirnar í
stofnununum tóku samtals þrjá
daga. Ýmsir læknar og þiálfarar
skoðuðu Tom og komust að þeirri
niðurstöðu, að það væri vel þess
virði að reyna þessar nýju með-
höndlunaraðferðir við hann. Glenn
Doman, forstöðumaður stofnananna,
mælti þessi orð við Morganhjónin:
„Þið eigið fyrir höndum óskaplega
erfitt starf, sem mun vart veita
ykkur nokkra hvíld í langan tíma.
Þetta eru harkalegar aðfarir. Þið
verðið að fylgja öllum fyrirmælum
út í yztu æsar. . . . 365 daga á ári.
þið fáið aldrei emn eínasta frídag
. . . jafnvel ekki hluta úr degi.
Lækningatilraunir þessar eiga að
verða ykkur óviðráðanleg árátta,
sem hefur ykkur á valdi sínu.“
Frú Morgan fann gleðikennd
hríslast um sig. Læknarnir höfðu
að vísu ekki ábyrgzt. að þetta
hreyfingakennslukerfi yrði Tom til
gagns. En nú hafði henni loks'ns
veitzt tækifæri til þess að gera eitt-
hvað að ráði fyrir son sinn. Tom
var einnig fullur áhuga. Einmitt
þennan sama dag hafði hann dott-
ið kylliflatur um þrep við veitinga-
hús. Hann hafði alltaf verið á
hausnum, allt frá því að hann
mundi fyrst eftir sér.
LIÐIÐ KVATT SAMAN
Morganhjónin þörfnuðust aðstoð-
armanna við þetta tímafreka og
langa þjálfunarstarf. Þau þörfnuð-
ust fjölmargra aðstoðarmanna. Það
þurfti fimm þjálfara fyrir hvern
æfingatíma, einn fyrir höfuðið, einn
fyrir hvorn handlegg og einn fyrir
hvorn fót. Tom var látinn liggja á
grúfu uppi á borði. Þegar þjálfar-
arnir öðrum megin settu handlegg
hans og fót i rétta beygistöðu, réttu
þjálfararnir hinum megin úr hin-
um handleggnum og fætinum og
fimmti þjálfarinn sneri höfði hans
í áttina til réttu útlimanna. Síðan
var skipt um og þeir sömu útlimir
beygðir, en útlimirnir hinum meg-
in réttir. Og svona gekk það koll
af kolli. Tom hafði þörf fyrir tvo
slíka fimm mínútna æfingatíma
með hálftíma hvíld á milli bæði á
morgnana, síðdegis og á kvöldin . . .
hvern einasta dag. Frú Morgan var
að vísu alltaf reiðubúin, en maður-
inn hennar varð oft að fara í ferða-
lög vegna starfs síns. Og Jim var í
bann veginn að fara í háskóla. —-
Morganhjónin þörfnuðust því
þriggia liða á dag, þ. e. fjögurra
manna liða, en frú Morgan var svo
fimmti þjálfarinn.
Frú Morgan fór að hringia í all-
ar áttir. Hún var að vísu nýflutt í
hverfið, en hún var þess fullviss, að
fólk mundi hjálpa, „þegar það vissi,
að framtíð Toms gæti verið undir