Úrval - 01.07.1970, Side 75

GJÖFIN SEM VAR ENDURGOLDIN
73
þá var það eins og hann væri að
veita mér verðlaun.“
Frú Morgan hlaut sömu laun fyr-
ir erfiði sitt. Hver morgunn varð
henni sem endalaust kapphlaup við
tímann. Hún var rígbundin við
þjálfunarstarfið allan daginn dag
eftir dag. Oft fór hún alls ekkert
að heiman vikunum saman. Hún
hafði aðeins þetta að segja: „Eftir
að ég hafði komið mér fyrir í þess-
um takmarkaða heimi, hafði ég
hvorki tíma né orku lengur til þess
að hugsa um neitt annað en það,
sem máli skipti, þ. e. a. s. að hjálpa
Tom.“
En Tom sjálfur varð auðvitað að
bera þyngstu byrðina. Hann var
skapgóður og jafnlyndur að eðlis-
fari, en hann gerði samt stundum
uppreisn gegn hinu ofboðslega til-
breytingarleysi þessarar þjálfunar.
Stundum fannst honum þetta allt
saman svo leiðinlegt, að það var al-
veg að gera út af við hann. Á milli
æfingatímanna með þjálfurunum
varð Tom að gera augnæfingar,
öndunaræfingar, rithandaræfingar
og snerti- og þreifiæfingar. Og
hann varð þar að auki að skríða
hiálparlaust á gólfinu í samtals
hálfa fjórðu klukkustund daglega á
ýmsum tímum á milli hinna föstu
æfingatíma. Fyrstu tvær vikurnar
urðu tær hans og hné helaum og
blóðug af hinum stöðuga núningi
skriðæfinganna. Stundum reyndi
móðir hans að létta honum þessa
raun með því að skríða við hliðina
á honum. Og hnén á henni urðu
einnig blá og bólgin. Svo myndað-
ist smám saman hörð sigg á hönd-
um Toms, hnjám og tám, og þá
urðu æfingarnar ekki lengur sárs-
aukafullar.
Tom og móðir hans gáfust ekki
upp, vegna þess að þjálfararnir gáf-
ust ekki upp. Þau gátu ekki brugð-
izt þeim. Það var ekki aðeins um
það að ræða, að hendur þjálfar-
anna væru svo nauðsynlegar til
þess að ná árangri. Þetta fólk flutti
með sér spennu, hvatningu og
glaum og gleði inn á heimilið.
„TIL STARFS AÐ N'YJU“
Fjörugasti morgunhópurinn var
hópurinn, sem mæðurnar með smá-
börnin höfðu myndað. „Við hlökk-
um allar svo innilega til þriðju-
dagstímanna okkar," sagði ein móð-
irin. „Okkur þykir ekki bara gam-
an að hitta þau Tom og Jean, held-
ur veitir þetta okkur tækifæri til
þess að komast að heiman og frétta,
hvað er að gerast í hverfinu."
Líklega hefur sá mikli stuðning-
ur, sem gagnfræðaskólaunglingarn-
ir veittu, komið mest á óvart. Um
þátttöku þeirra hafði einn af framá-
mönnum bæjarins þetta að segja:
„É'g býst við, að mörg þeirra byrji
á þessu, en hætti svo af eintómum
leiðindum.“ En svo varð þó ekki.
Unglingarnir stóðu við skuldbind-
ingar sínar, sumir þeirra jafnvel i
tæp þrjú ár, eða meðan þessi til-
raun stóð yfir.
„Þetta varð aldrei nein byrði eða
skyldustarf.“ sagði einn af yngri
gagnfræðaskólanemendunum. „Það
var stórkostlegt að finna, að maður
var einn í slíkum hóp, þar sem hver
maður reyndi að leggja fram sinn
litla skerf til þess að ná miklum
árangri. Miðvikudagskvöldið var