Úrval - 01.07.1970, Qupperneq 76

74
ÚRVAL
bara í augum okkar kvöldið, sem
við heimsóttum alltaf Morganfjöl-
skylduna. Þetta var í rauninni mjög
auðvelt."
A milli æfingatímanna og þegar
þeim var lokið, gerðu nemendurn-
ir sér ýmislegt til gamans, þömb-
uðu gosdrykki, fóru í leiki, röbb-
uðu saman og unnu heimaverkefn-
in sín. Það var svo mikil umferð
inn í húsið, í því og út úr því, að
þeir settu méira að segja upp til-
kynningarspj öld við gluggana þar
sem tilkynntir voru fundir, sam-
komur o. fl. í gagnfræðaskólanum
og söfnuðunum. Einum piltinum
varð þetta eitt sinn að orði við frú
Morgan: „Heyrðu, þetta er lang-
bezti samkomustaðurinn í öllum
bænum!"
Og Tom var alltaf einn af hópn-
um. Honum leið verst, þegar æf-
ingar þær, sem hann átti að gera
hjálparlaust, hindruðu hann í að
vera einn af hópnum. Piltarnir
tefldu oft skák á milli æfingatím-
anna. Tom hafði mikið dálæti á
skákinni og gat sigrað hvern ein-
asta þjálfara. Þegar hann var önn-
um kafinn við að skríða upp á eig-
in spýtur á milli æfingatímanna,
stanzaði hann stundum hjá ein-
hverju taflinu til þess að fylgjast
með leiknum. Kæmi móðir hans þá
ekki auea á hann, var einhver ann-
ar þiálfari ekki seinn á sér til að
segja: „Svona, Tom. Til starfa að
nýju.“
Breytingarnar á líðan Toms og
hæfni, sem voru öllum augsýnileg-
ar. urðu til þess að viðhalda áhuga
síálfboðaliðanna og hvetja þá. Ein
gagnfræðaskólastúlkan varð að líta
undan í fyrstu, þegar höfuð hans
og útlimir hristust máttleysislega
til og frá af áreynslunni við að
ganga. En smám saman hætti höf-
uð hans að hristast og hann baðaði
ekki eins stjórnlaust út höndunum
og áður. Stúlkan trúði frú Morgan
fyrir þessari upphaflegu vanlíðan
sinni, eftir að þjálfunin hafði stað-
ið í eitt ár. Svo bætti hún við: „En
nú fylgist ég með hverju yndislegu
skrefi, sem hann stígur.“
„MIG LANGAR TIL ÞESS AÐ
ÞAKKA. .. .“
Brátt urðu breytingarnar svo
hraðfara og snöggar, að Tom hætti
jafnvel að taka eftir þeim. Hann
hætti að detta. Nú gat hann klapp-
að saman lófunum, strokið óhrein-
indi af höndum sér og sparkað af
sér skónum. Hann greip ekki leng-
ur um taflmennina dauðahaldi, líkt
og þeir væru lifandi og iðandi í
höndum hans, heldur hreyfði hann
þá léttilega og fyrirhafnarlaust. Nú
varð honum aldrei á að færa aðra
menn úr stað um leið eða fella þá.
Skömmu eftir guðsþakkardaginn
árið 1967 heimsótti Morganfjöl-
skyldan stofnanirnar í Píladelfíu
að nýju. Nú hafði forstöðumaður-
inn þetta við þau að segja: „Þið
þurfið ekki að halda þessum æf-
ingum áfram. Takmarki þeirra hef-
ur þegar verið náð.“ Sjálfboðalið-
arnir tóku þessum fréttum á ýmsan
hátt. Auðvitað voru þeir glaðir yfir
þessu Toms vegna. En margir
þeirra voru á ýmsan hátt leiðir yf-
ir því, að starfinu var nú lokið.
Einni húsmóðurinni varð þetta að
orði: „Úg gladdist vegna Toms, en