Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 10

8
ÚRVAL
Samt verður einmana-
leikinn aldrei sigraður
í sjálfum sér, fyrr en
við horfumst í augu við
þá staðreynd, að til er
einvera, sem öllum
mönnum er sameigin-
leg. f hverju hjarta eru
lendur, sem enginn ann-
ar getur gengið um.
Okkur langar ef til vill
að bjóða þar inn gest-
um. En af því verður
aldrei, því að þangað
kemst enginn.
Jafnvel innan ham-
ingjusamra fjölskyldna,
þar sem allir eru góðir
félagar, grær stundum
upp furðuleg einangrun-
arkennd, sem ekki er
unnt að kveða niður.
Hversu mikið hugsað er
og talað um skilning
manna á milli er þó
enginn hlutur til, sem
verðskuldar að heita
„fullkominn skilning-
ur“. Fyrr eða seinna
kemur að því hjá okkur
öllum, að við erum knú-
in til að spyrja:
— Hver þekkir mig í
raun og veru? Hvern
þekki ég í raun og veru?
Ef slíkar stundir eru
misskildar, geta þær
leitt til þungbærustu
einverutilfinningar, sem
maður getur reynt. Ef
þær eru skildar leiða
þær til mesta sigurfagn-
aðar lífsins, — hinnar
' andlegu reynslu.
Eina fólkið, sem ég
veit til að komizt hafi
með sigur af hólmi frá
þessum altæka einmana-
leika, er trúhneigt fólk.
„Þessi þörf fyrir samúð
og náin kynni, sem
hjörtu mannanna geta
ekki uppfyllt, er ein
þeirra leiða, sem sjálf-
ur guð beitir til þess að
leita þess, sem er hans.
Hann einn kemst inn í
þöglar hugsanir og ó-
kunnar tilfinningar.
Hlutverk trúarinnar
hefur um alda raðir
verið að kenna fólki að
þroska og dýpká þessa
leit guðs í mannlegum
hjörtum.
Það hafði geisað fárviðri, sem ihafSi .meðal annars valdið rafmagns-
bilun. Rafveitan, sem ég vinn hjá, fékk því fjöldann allan af upphring-
ingum frá reiðum viðskiptavinum, sem þurftu nú að búa við rafmagns-
leysi. Binn viðskiptavinurinn virtist þó taka þessu með stakri þolinmæði.
Hann útskýrði það fyrir mér, að það hefði verið rafmagnslaust hjá
honum í næstum 24 tima. Hann sagðist alveg hafa gefið upp alla von
um að bjarga matnum í kæliskápnuim. Hann sagði, að sér væri alveg
sama, þó að Ihann gæti ekki horft á sjónvarpið. Hann sagði, að sér væri
jafnvel sama, þótt hann gæti ekki fengið sér vatn að drekka, en því
var dælt inn i húsið 'hans .með rafmagnsdælu. En 'hann sagðist samt
mega til rneð að kvarta yfir einu: „Herra minn,“ sagði hann og stundi
við, „ég er orðinn óskaplega þreyttur á að blása lofti inn í hitabeltis-
fiskabúrið mitt.“
R. Houts.