Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 29

DAVID FROST ER ENGUM LÍKUR
27
um Westinghouse, þ. e. frá mánu-
degi til föstudags (að honum með-
töldum), eru hvorki meira né
minna en 250 talsins. En það er að-
eins hluti af því, sem Frost kemur
í framkvæmd árlega. A veturna
hefur hann einnig laugardagsþætti
13 vikur í röð á vegum brezka
einkasjónvarpfélagsins í Lundúnum.
Og svo á hann fyrirtæki og hluti í
ýmsum fyrirtækjum beggja vegna
Atlantshafsins, allt frá nótnaút-
gáfufyrirtæki til kvikmyndafélags.
Frá því í september og fram í
miðjan desember í fyrra flaug hann
frá New York til Lundúna aðfara-
nótt föstudags, vann þar allan
föstudaginn og laugardaginn að
þættinum „Frost á laugardögum“,
sem tekur klukkutíma, flaug síðan
tilbaka til New York á sunnudög-
um og vann þar fjóra daga við að
koma fimm „Þáttum Davids Frosts“
á band þar. Og svo hélt hann aftur
til Lundúna. „David vinnur ekki 24
stunda vinnudag,11 segir einn vinur
hans. „Hann vinnur 28 stunda vinnu-
dag og tekur bara fjóra tima að
láni hjá morgundeginum."
Enn er því svo farið með Frost,
að hann er hvergi ánægðari en í
sjónvarpsupptökusölunum. „í mín-
um augum er vinnan unaður," seg-
ir hann. En vinir hans velta því
fyrir sér, hversu lengi hann láti
sér þessa ánægju nægja. Sumir
þeirra álíta, að fjármálasnilli hans
inuni ýta honum út á braut stór-
fjármála, kannske á sviði fjar-
skipta og þá næstum örugglega í
Bandaríkjunum, enda hefur hann
þetta að segja um Bandaríkin: „ÍÉg
elska þá ólgu, sem er í öllu lífi í
Bandaríkjunum." En hann neitar
að segja afdráttarlaust, hverjar
framtíðaráætlanir hans eru. „Ég er
fullkomlega hamingjusamur," seg-
ir hann bara.
Það er erfitt að hugsa sér hann
sem metnaðargjarnan mann, er
einskis svífst. Ef til vill hefur hinn
sanni David Frost einna helzt birzt
mönnum í sjónvarpsviðtali hans við
gest einn, sem hélt því fram, að
jurtir hefðu tilfinningar eins og
fólk og kom með jurt inn í sjón-
varpsupptökusalinn máli sínu til
sönnunar. „Hann festi eins konar
lygamæli við blöðin á henni,“ seg-
ir Frost, „og bað mig að segja eitt-
hvað fallegt við hana. É'g gerði það,
og mælirinn ætlaði þá alveg vitlaus
að verða. Svo sagði hann mér að
segja eitthvað andstyggilegt við
hana, segja til dæmis, að hún væri
rotin og viðbjóðsleg jurt. Og á ég
að segja ykkur dálítið? Ég gat það
bara alls ekki.“
Faðir einn fór með dóttur sína á táningaaldrinum á leikrit, sem
verið var að sýna á Broadway í New York. Næsta dag viðurkenndi
hann, að leikritið væri dálítið djarfara en hann hefði búizt við. „Mér
var svo sem alveg sama, þótt hún sæi það,“ sagði ihann. ,,En það, sem
mér var ekki sama um, var sú staðreynd, að :hún hló alltaf á réttum
stöðum.“ Frú Edward L. Lormand.