Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 99

KÚREKINN í FRUMSKÓGINUM
97
ekki greint það í augum hans, að
hann hefði árás í hyggju. Tillit
hans bar aðeins vott um tign, vald
og stolt. Hann sneri síðan síðunni
hægt að mér, svo að ég sá betur
þennan dýrðlega feld. Svo hvarf
hann algerlega í grasið á næsta
augnabliki.
Þessi atburður hafði óafmáanleg
áhrif á mig. Hingað til hafði öll
orka mín beinzt að því að sigrast
á þeim erfiðleikum, sem stóðu í
vegi fyrir því, að ég gæti orðið
dugandi kúreki. Ég hafði barizt
fyrir að hljóta viðurkenningu með-
al Indíánanna. Ég hafði næstum
gleymt bernskuást minni á dýrum
og sögum föður míns um villidýra-
lífið í Guyana. Nú lifnaði ást mín
á náttúrunni og sköpunarverki
hennar við að nýju mjög snögglega.
Nú sá ég, að dvöl mín á Dadana-
wabúgarðinum var alveg óviðjafn-
anlegt tækifæri til þess að rann-
saka dýralíf Suður-Ameríku og
kynnast því algerlega milliliðalaust.
Ég hafði 3000 fermílur ósnortinna
dýraheimkynna til umráða og hið
bezta farartæki sem hugsazt gat til
slíks rannsóknarstarfs, þennan
kyrrláta og rólynda hest. Það mót-
aðist því ekki aðeins „vaquero“
þessa fyrstu mánuði á Dadanawa-
búgarðinum, heldur leit þar einnig
nýr náttúrufræðingur dagsins ljós.
SIGUR KÚREKANS
Önnur þeysireið mín á Cang
reyndist verða heldur en ekki bet-
ur ólík þeirri fyrstu. Ég reyndi sem
sé aftur við hann, eftir að rifbein-
in voru orðin gróin. Það var óum-
flýjanlegt, að ég gerði slíkt. Það eru
óskrifuð lög á meðal suður-ame-
rísku kúrekanna, að leggi maður
einhvern tíma hnakk á ótaminn
hest, megi maður ekki gefast upp
við hann, heldur verði að halda
áfram að fást við hann allt til
enda. Indíánarnir minntust ekkert
á ívrstu tilraun mína til þess að
ráða niðurlögum Cangs. Það var
líkt og þeir vildu segja, að það væri
ekki að marka hana. En þegar ég
fór inn í hestagirðinguna til þess
að kljást við hann öðru sinni, söfn-
uðust 40 Indíánar þar saman til
þess að fylgjast með atinu. Ég átti
í sömu erfiðleikum sem fyrr við að
koma hnakknum á hann. Og mér
gekk jafnvel enn verr að komast á
bak en áður. En loks sveiflaði ég
mér upp í hnakkinn. Ég fann, að
ég var altekinn ótta.
Cang setti strax undir sig haus-
inn og æddi af stað á villtu stökki.
En í þetta skipti vildi svo vel til,
að hann stökk beint af augum eitt-
hvað út á sléttuna. Ég hætti að
reyna að halda í við hann og leyfði
honum að stökkva eins og hann
komst. Eftir mílufjórðungsreið lyfti
hann loks hausnum. En hann byrj-
aði ekki að þreytast, fyrr en við
höfðum þeyst áfram heila mílu.
Hann gekk nú upp og niður af
mæði, og svitinn lak af honum.
Ég hélt þannig áfram í þrjá
klukkutíma. Það var eins og haus-
inn á honum væri úr járni, og ég
varð stöðugt að halda fast í taum-
inn, þangað til það logblæddi úr
höndunum á mér. Hann virtist fæl-
ast við hvað eina, sem varð á vegi
hans, beltisdýraholur, maurabú og
jafnvel spýtur. Hann stökk snögg-
i