Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 97

KÚREKINN í FRUMSKÓLíINUM
95
baki mér tók Cang undir sig stökk,
og síðan skall þessi 700 punda
skrokkur ofan á mig. Það var eins
og mér hefði verið þjappað saman
í eina klessu. Loftið þaut út úr
lungum mér, er hann skall ofan á
mig, og ég fann, að nokkur rif
lögðust saman, og ég sá stjörnur
og eldingar í einhverri rauðri móðu.
Ég gat heyrt kúrekana hlæja, er
þeir riðu fram hjá mér. Þeir voru
að reyna að ná í Cang.
Ég brölti á fætur og staulaðist
heim að húsinu. Ég tók andköf og
átti mjög erfitt með andardrátt.
Einhvern veginn tókst mér samt að
komast upp í herbergið mitt. Þar
hneig ég niður, er ég fann til of-
boðslegra kvala í brjóstholinu.
É’g vaknaði við, að svalt vatn
rann niður enni mér. Irene lá á
hnjánum við hliðina á rúminu.
„Hvernig líður þér, herra?“ spurði
hún.
„Ég veit það ekki,“ svaraði ég.
Það lá við, að ég væri hræddur við
að reyna að tala. „Ég held, að það
hafi brotnað í mér nokkur rif. Það
verður víst að vefja um þau.“
Nokkrum augnablikum síðar kom
Irene tilbaka með stóreflis rúllu af
plástri. Ég reis á fætur með erfið-
ismunum og hún studdi mig, þang-
að til mig svimaði heldur minna.
Hún vafði plástrinum utan um mig,
hvern hringinn á fætur öðrum, sam-
tals fimm hringi. En ég studdi mig
við vegginn á meðan. Mig verkj-
aði í bólgna vefina við þrýsting-
inn frá plástrinum, en mér leið
svolítið betur. En þegar ég gekk
nokkur skref, fann ég til óskap-
legra kvala í hverju skrefi
NÁTTÚRUFRÆÐINGUR
LÍTUR DAGSINS LJÓS
Það leið vika, þangað til ég
klöngraðist heldur vandræðalega á
bak Smjörkúlu á nýjan leik. Með-
an rifbeinin voru að gróa næstu 2
—3 vikurnar, stytti ég mér stundir
með því að fara ríðandi í langar
ferðir á Smjörkúlu í Kanakufjöll-
unum, sem voru um þrem mílum
fyrir norðan búgarðinn. Ég reið
mjög hægt og varlega. Þessi þrjú
þúsund feta hái fjallhryggur er
þakinn þéttum frumskógi, svo þétt-
um, að það er ekki hægt að fara
ríðandi um hann. En savannagras-
ið teygir sig inn á milli fjallanna
eftir ótal dölum og dældum, og við
Smjörkúla fórum í hvern rann-
sóknarleiðangurinn á fætur öðrum
í Kanakufjöllunum.
Ég var stöðugt steinhissa á hinu
fjölskrúðuga fuglalífi. Þarna gat að
líta kóngahrægamma, hauka og
toucana með hvítan háls og risa-
vaxinn gogg, sem var eins langur
og skrokkurinn. Þeir minnstu og
fegurstu allra fuglanna voru kóli-
brífuglarnir. Þeir svifu stundum
saman á sama stað í loftinu, flugu
áfram og aftur á bak eins og ör-
litlar þyrlur og leituðu með odd-
hvössum gogginum að skordýrum
og hunangi hitabeltisblómanna. Ein-
staka sinnum rakst ég á hreiður
þeirra. Þau voru ósköp fínlega gerð
og aðeins á stærð við fingurbjörg.
Þau voru snilldarlega skorðuð við
litlar greinar og bundin við þær
með stolnum þráðum úr köngur-
lóarvefjum.
Eitt sinn sá ég 20—30 hrægamma
hnita hringi yfir bletti einum. Þeir