Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 112

110
ÚRVAL
þess, að það festíst við örvarodd-
inn.
Wai-Wai-örvaroddarnir eru 9
þumlunga langar bamþusviðar-
lengjur. í annan flata flötinn eru
gerðar svolitlar skorur, og er 1/8
úr þumlungi á milli þeirra. Og
curareeitrið loðir mest við skorur
þessar. Eitrið er borið á með
trefjabursta, og máluðu örvarodd-
arnir eru síðan þurrkaðir yfir hæg-
um eldi. Sé þess gætt að halda örv-
aroddunum þurrum, halda þeir sín-
um banvæna eiturmætti árum sam-
an. Curareeitrið lamar taugastöðv-
ar líkamans og veldur því, að
vöðvar verða alveg slakir og fórn-
ardýrið kafnar, er lungun hætta að
starfa. Fórnardýrið deyr að nokkr-
um mínútum liðnum, hvar svo sem
örin stingst í líkama þess. Og eitr-
ið hefur engin áhrif á kjötið. Það
er alveg óhætt að borða það.
Við héldum áfram niður eftir
ánni, eftir að við höfðum birgt
okkur upp af eitruðum örvarodd-
um. Við eyddum nóttinni á ein-
manalegum sandbakka. Og hið til-
breytingarlausa væl vælapanna
svæfði okkur smám saman. En öðru
hverju heyrðist snuðrandi jagúar
rymja í fjarska. í dögun gengum
við svo af stað inn í frumskóginn.
Við fundum fljótlega hella og hol
tré, þar sem auðvelt var að veiða
leðurblökur í net. Á meðan veiddu
Indíánarnir toucanfugla og aðra
fugla til matar.
Næsta dag héldum við Fon-yuwe
áfram að safna leðurblökum, með-
an hinir Indíánarnir fóru að leita
að einhverju veiðidýri, sem heppi-
legt væri að legg'ja af velli til þess
að tryggja þorpsbúum svolitlar
kjötbirgðir. Fon-yuwe er vafalaust
snjallasti maður, sem ég hef nokkru
sinni farið með inn í frumskógana.
Hann lagði af stað snemma morg-
uns og gekk 20 mílna leið í gegn-
um óskaplega þéttan frumskóg, þar
sem engan stíg var að finna, og
rataði samt rétta leið heim í bæki-
stöðvarnar rétt fyrir sólsetur.
(Flestir aðrir Indíánar ruddu sér
bara braut inn í skóginn fyrri hluta
dags og sneru svo aftur eftir sömu
braut síðdegis). Þetta afrek Fon-
yuwe er einstætt í hitabeltisfrum-
skógi, þar sem þúsundir trjáa virð-
ast öll vera eins, þar sem ekki sést
neinn sjóndeildarhringur, og þar
sem sést aðeins öðru hverju svo
greinilega til sólarinnar, að hægt er
að gera sér grein fyrir stöðu henn-
ar á himninum. Maður getur villzt
algerlega, þó maður hætti sér að-
eins nokkra metra frá skógarstíg,
sem maður þekkir vel. Margir menn
hafa hlotið slík örlög og hafa borið
beinin af þessum sökum í frum-
skógum Suður-Ameríku.
Þegar leið að kvöldi, heyrðum
við hvellt blísturshljóð nálægt
okkur, og Fon-yuwe greip æstur í
randlegg mér og hvíslaði: „Ya-y-
feu! Tapír! Bíddu, ég skal kalla á
hann.“
Hann lagði tvo fingur að vörum
sér og blístraði hvellt. Hann fékk
tafarlaust svar. Hann blístraði aft-
ur, og enn var honum svarað, og
síðan heyrðist brak og brestir í
greinum og vafningsviðarteinung-
um, er stærsta dýr Suður-Ameríku
kom göslandi í áttina til okkar.
Fon-yuwe var alveg tilbúinn,