Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 108

106
ÚRVAL
gegn blóðstorknun. Þannig verður
blóðstreymið örara. Til allrar ham-
ingju ráðast leðurblökur þessar
sjaldan á menn, ef þær hafa að-
gang að nautgripum, hestum eða
jafnvel hænsnum. (Aldrei hefur
neinn maður á Rupununigrasslétt-
unni sýkzt af sjúkdómnum, sem
leðurblökur þessar valda, a. m. k.
hefur slíkt aldrei fengizt staðfest).
Ég hef oft sofið úti í skógi án þess
að verða bitinn, þótt hundurinn,
sem svaf undir hengirúminu mínu,
hafi verið bitinn allt að tólf sinn-
um sömu nóttina eða þar til vesa-
lings skepnan var löðrandi í sínu
eigin blóði.
í einni rannsóknarferðinni, sem
ég fór í með dr. Peterson, fundum
við hóp af blóðsuguleðurblökum
sofandi í risavöxnu, holu tré. Við
breiddum fíngerð net fyrir opin,
vöktum síðan leðurblökurnar, sem
flugu út um opin og beint í netin,
sem þær flæktust í. Um kvöldið
vorum við búnir að veiða 300 leð-
urblökur. Athuganir á rannsóknar-
stofu leiddu í ljós, að þær báru
allar þessar sóttkveikjur í sér. Eng-
inn hefur enn komizt að því, hvern-
ig á því stendur, að þessi banvæni
sjúkdómur, sem þær bera með sér,
hefur engin áhrif á þær sjálfar.
Það eru til margar aðrar tegund-
ir af leðurblökum, sem lifa á ávöxt-
um, skordýrum, eðlum og fuglum.
Við virtum -mjög vandlega fyrir
okkur leðurblökur af einni slíkri
tegund. Þær veiddu litla fiska, sem
halda sig við yfirborð vatnsins í
leit að skordýrum. Dr. Peterson
sagði mér, að vitað væri um 1300
tegundir af leðurblökum, og að auk
þess væru örugglega til margar
óþekktar tegundir í hinum af-
skekktu frumskógum Suður-Ame-
ríku.
Eg hélt áfram rannsóknum mín-
um á lifnaðarháttum ýmissa dýra-
tegunda, eftir að dr. Peterson hélt
heim. En nú hafði áhugi minn
magnazt um allan helming. Ég
byrjaði nú jafnvel að senda honum
lítil spendýr til Toronto, og síðan
fór ég að senda dýr til annarra
safna og dýragarða. Þetta var upp-
hafið að starfi mínu sem „dýra-
safnari".
VILLIDÝRAGARÐUR
Eitt skyldustarfa minna í Dada-
nawa var að elta uppi jagúara þá
og púmur, sem lögðust á nautin
okkar, hestana og féð, og reyna að
vinna bug á þeim. Ef villidýr þessi
komust einhvern tíma að raun um,
hversu auðvelt var að ráða niður-
lögum þessara húsdýra, héldu þau
oftast uppteknum hætti og sneru
ekki aftur að því að veiða villt
fórnardýr.
Þótt villidýr þessi yllu miklu
tjóni, lærðist mér samt að dá
kænsku þeirra og leifturhraða. Eg
lét það undir höfuð leggjast að
skjóta þau, hvenær sem ég gat
komið því við. Mér tókst að ná þó
nokkrum þeirra lifandi og sendi
nokkur af þeim til ýmissa dýra-
garða. Önnur voru flutt til 'fjar-
lægra svæða, þar sem engin naut-
griparækt var. Eg bætti einnig
nokkrum í dýrasafn mitt á búgarð-
inum.
Uppáhaldsdýrið mitt var kven-
púma, sem ég gaf nafnið Leemo,