Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 104

102
ÚRVAL
hafði orðið að vera án á tveggja
vikna þrammi í gegnum frumskóg-
inn. Yrðum við heppnir, lentu
nautin á stökki út í ána og yrðu
komin á sund, áður en þau hefðu
tíma til þess að sjá sig um hönd.
Að baki mér byrjuðu kúrekarn-
ir að hóa til þess að herða á hjörð-
inni. Og ég gat heyrt dyninn und-
an fótum þeirra. Nú tók hjörðin á
rás, og fyrstu nautin skullu í vatn-
ið. Þau rákust hvert á annað og
börðust um.
Augnabliki síðar fann ég, að hóf-
ar múlasnans snertu brúna, sem
var í kafi. Og nú náði vatnið hon-
um aðeins í kvið. Færi ég hægt og
varlega, gætum við bara lötrað yf-
ir brúna. En hjörðin náði okkur,
einmitt þegar múlasninn tók fyrstu
skrefin út á brúna ósköp varlega.
Að nokkrum sekúndum liðnum
vorum við umkringdir nautum á
alla vegu. Eg leit um öxl og sá þá,
að nautshorn stefndu beint á bak
mér. ’Ég kastaði mér til hliðar af
múlasnanum í einhverju æði og
henti mér á bakið á nauti því, sem
næst var, og greip um hornið á
því. Nautið geystist áfram eftir
brúnni, rann svo út af henni, og á
næsta augnabliki höfðum við lagzt
til sunds, nautið og ég. Naut, sem
voru enn á árbakkanum bak við
okkur, börðumst nú um að komast
út í ána, og nú sáust naut hvert
sem litið var, sem lögðu áköf til
sunds út í ána. En straumurinn
hreif mörg þeirra með sér niður
eftir ánni. Kúrekarnir köstuðu sér
út í ána til þess að beina forystu-
nautunum upp á móti straumnu.m
að nýju.
Vinstra megin við mig kom ég
auga á múlasnann, sem var nú um-
kringdur nautum á alla vegu. Það
var trylltur ótti í augum hans, enda
hafði beizlið festst í horn eins
nautsins. Múlasninn neytti ýtrustu
krafta sinna til þess að hindra, að
hann drukknaði.
Nú var hjörðin orðin svo þétt í
ánni, að hún myndaði óslitna breiðu.
Ég teygði mig yfir á hrygginn á
næsta nauti, lét mig renna af baki
nautsins, sem ég sat á, og yfir á
það næsta og þannig skreið ég af
einu nautsbakinu á annað, þangað
til ég komst til múlasnans. É'g flýtti
mér að skera beizlistauminn í
sundur með hnífnum mínum. Það
tókst loks. Og augnabliki síðar
náðu fyrstu nautin yfir að hinum
árbakkanum.
Ég skildi múlasnann eftir hím-
andi á grynningunum við árbakk-
ann og synti tilbaka til þess að
hjálpa kúrekunum. Sum nautin
höfðu fest fætur eða horn í vafn-
ingsviðarlengjum, sem lágu í kafi,
en önnur höfðu fest hausinn á milli
trjágreina. Ég kom of seint til þess
að bjarga sumum þeirra. Þau flutu
lífvana á yfirborðinu. Samtals 19
naut höfðu drukknað. Það liðu
tveir klukkutímar, þangað til okk-
ur hafði tekizt að koma síðustu
nautunum upp á hinn árbakkann
og við gátum loks hent okkur ör-
magna niður í hlýtt, grænt grasið.
Við vorum komnir til áfanga-
staðar okkar. Innan skamms yrðu
nautin komin til Georgetown, og
þar yrði þeim tafarlaust slátrað.
Þetta er eini tilgangurinn með
nautaræktinni, þ. e. að koma hin-