Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 100

98
URVAL
lega til hliðar, blátt áfram kastaði
sér til hliðar, og sparkaði hófunum
hverju sinni að því, sem valdið
hafði ótta hans. En þegar ég lagði
af stað heim aftur, var hann farinn
að láta allvel að stjórn. Ég gat
stöðvað hann og komið honum aft-
ur af stað að vild, og ég gat sveigt
hann til hægri eða vinstri.
Ég kom auga á þá Charlie og tvo
aðra kúreka,. þegar ég átti eftir
ófarna um tveggja mílna leið til
búgarðsins. Þeix komu ríðandi í
áttina til mín. Charlie brosti nú.
„Hvernig er hesturinn þinn?“
spurði hann.
,.Agætur,“ svaraði ég og reyndi
að láta sem ekkert sérstakt hefði
gerzt.
Charlie Kinkaði koili með vel-
þóknun án þess að segja nokkuð
frekar. Skyndilega kvað við hár
smellur, og Cang þaut áfram og
frýsaði reiðilega. Ég reyndi allt
hvað ég gat til þess að detta ekki
af baki. Og mér tókst að stöðva
hann eftir aðeins fjögur stökk.
Indíánarnir sátu kyrrir á hestum
sínum og skellihlógu. Einn af þeim
veifaði leðursvipunni, sem hann
hafði lamið Cang með í lendina.
„Vaquero airee!“ („Hann er núna
vaquero!“ sagði Charlie).
Hinir tautuðu eitthvað þessu til
samþykkis. Og svo riðum við allir
saman í áttina til Dadanawabú-
garðsins.
HOLSKEFLA Á
HARÐAHLAUPUM
Regntímanum lauk í nóvember.
Mánuðum saman hafði rignt ofsa-
lega og vatn streymt um slétturn-
ar. Og nú voru þær þaktar safa-
ríku, háu grasi. Öll vatnsból voru
full, og nú vorum við laus við
flugnapláguna, en flugurnar, sem
bitu óspart og báru með sér sjúk-
dóma, ætluðu alveg að gera út af
við okkur. Og nú streymdu 30.000
horaðir nautgripir niður úr hæð-
unum til þess að háma í sig grasið,
Nú var komið að smöluninni. Og
nú tóku Indíánar að streyma til
Dadanawa í atvinnuleit. Margir
höfðu gengið berfættir allt að 50
mílna leið frá fjarlægum þorpum.
Charlie ákvað, hverja þeirra skyldi
ráða, og ég hélt skrá yfir þá og
vinnutíma þeirra, enda var ég sá
eini, sem kunni að lesa og skrifa.
I vikulokin vorum við búnir að fá
nóg vinnuafl, 16 kúreka til þess að
smala og 12 smala (pastoriadores),
sem áttu að sjá um að halda nauta-
hjörðum þeim á beit, sem smalað
hafði verið saman.
Á næstu mánuðum leituðum við
á hverri spildu í haglendi Dadana-
wabúgarðsins, svo að enginn af
þessum undirförulu, langhyrndu
nautgripum slyppi undan okkur.
Hver kúreki fékk fjóra hesta til
umráða, þar eð vinnan var erfið og
fara varð langar vegalengdir á
hverjum degi. Smjörkúla var einn
þeirra fjögurra, sem ég fékk til
umráða. Cang var annar þeirra, en
hinir hétu Gítar og Matador.
Hjarðirnar voru dreifðar um 3000
fermílna graslendi. En á víð og
dreif á því voru klettóttar hæðir,
ár og lækir, fen og þúsundir minni
háttar skógarþykkna, sem voru svo
þétt, að um þau varð ekki komizt.
Það varð að finna hvern nautgrip