Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 105

KÚREKINN í FRUMSKÓGINUM
103
um endanlegu framleiðsluvörum í
verzlun slátrarans. En þessi þáttur
var óraunverulegur í augum kúrek-
anna á Dadanawabúgarðinum. í
þeirra augum voru langhyrning-
arnir þeim stórkostleg hvatning.
Nautin voru villtar skepnur, sem
við eltum og veiddum, smöluðum
og rákum saman í hópa, skepnur,
sem við urðum að beita vitsmun-
um okkar gegn til þess að ganga
með sigur af hólmi, en ekki dýr,
sem áttu fyrir sér að enda lífdaga
sína á blóðugum kjötkrókum. Ég
held, að við höfum allir vonað það
svona í laumi, þegar við afhentum
hinum kúrekunum nautin, að þau
mundu öll sleppa einhvers staðar
milli grassléttunnar og George-
town og komast aftur heim til Da-
danawa.
ÉG KVEÐ GÓÐAN VIN
Ég lagði tafarlaust af stað heim
til Dadanawa, eftir að ég hafði af-
hent nautin. Nú var bráðum kom-
inn tími til þess að byrja að
brennimerkja og eyrnamarka
heima á Dadanawa, og það beið
okkar mikil vinna þar.
Ég hafði skilið Smjörkúlu og
Cang eftir í bækistöðvunum á bakka
Rupununiárinnar við útjaðar gras-
sléttunnar, áður en við héldum með
hjörðina inn í frumskóginn. Hesta-
strákurinn færði mér ömurlegar
fréttir, þegar við komum þangað í
heimleiðinni.
„Smjörkúla er að deyja,“ sagði
hann. „Hún er með cabra bundo.“
Það er hin óttalega hrossaveiki,
trypanosomiasis, sjúkdómur, sem
fluga ein veldur, er ber með sér
sóttkveikjur, sem setjast að í blóð-
rásarkerfi hestsins.
Ég fann Smjörkúlu niðri við ána.
Vesalings hesturinn var skinhorað-
ur, og það fór skjálfti um líkama
hans. Belgur hans og höfuð voru
mjög bólgin, en það eru örugg
merki þess, að sjúkdómurinn sé
kominn á svo hátt stig, að það sé
ekki lengur hægt að lækna hann.
Hann virtist þekkja mig og
hneggjaði veiklulega, þegar ég
nálgaðist hann. Ég teymdi hann
nokkur skref út í grynningarnar
við fljótsbakkann. Og þegar ég
beygði höfuðið niður til þess að
drekka úr ánni, sá ég, að hann átti
mjög erfitt með að kyngja. Hann
lyfti höfðinu og leit á mig með