Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 116

114
vængjunum, svo að þeir líktust
flugvélavængjum, teygði fæturna
fram á við og miðaði þeim beint á
hönd mína með útglenntar klær og
reigt höfuð og sperrtan kamb. Svo
steypti hún sér leiftursnöggt niður
af miklum krafti. Hefði hún með-
vind, þá kastaðist ég stundum 1—
2 fet aftur á bak, þegar þessi grimm-
asta ugla heims skall á mér af öll-
um sínum þunga og afli.
Jezebel sparkaði oft í áttina að
andliti mínu, en ég var alltaf hepp-
inn. Þó lá nærri, að ég særðist al-
varlega, þegar Indíáni kom eitt
sinn hlaupandi til mín með áríð-
andi fréttir og hræddi hana. Hún
greip fastar um hönd mér í varn-
arskyni og ein klóin stakkst í gegn-
um logsuðuhanzkann og ferfalda
dádýrshanzkann og stakkst svo
djúpt inn í handarbakið á mér, að
oddurinn á klónni sást í lófanum.
Þetta gerðist svo fljótt, að ég fann
bara til óljóss sársauka. Til allrar
hamingju hlaut ég engin varanleg
meiðsl.
Setprik Jezebel var á svæði, sem
var afgirt. Jezebel hafði gaman af
áð fylgjast með l'ndíánafjölskyldun-
um, þegar þær héldu til verzlun-
arinnar á búgarðinum og heim aft-
ur. Væru nokkrir smákrakkar með
í förinni, flaug hún oft af setprik-
inu og bjóst til þess að ráðast á
þá. Hún var fest við setprikið með
sterkum nylonkaðli, sem var 6 fet
svo, að hann kippti henni snöggt
á lengd. Hann var ekki lengri en
til jarðar eftir fyrsta vængjatakið.
Jezebel lærði aldrei af reynslunni
í þessu efni, og það gilti einu,
hversu hart hún kom niður. Árás-
ÚRVAL
arhugurinn var hinn sami eftir sem
áður.
Síðdegis dag einn stóð ég á milli
nokkurra trjáa í um 100 metra
fjarlægð frá setprikinu hennar. Svo
gaf ég einum Indíánanum merki
um, að hann skyldi losa kaðalinn,
sem batt Jezebel við setprikið. Hún
kom fljúgandi til mín og stefndi
beint á hanzkaklædda höndina og
bjóst til lendingar á venjulegan
hátt. En þegar hún snerti hanzk-
ann, blakaði hún vængjunum
snögglega að nýju og flaug yfir öxl
mér. Ég sneri mér við og þá þá
flækingshund hlaupa inn á milli
trjánna. Vesalings hundurinn gerði
örvæntingarfulla tilraun til þess að
komast undan, en hinir voldugu,
svörtu vængir uglunnar breiddu sig
yfir flýjandi fórnardýrið eins og
regnhlíf, og síðan heyrðist ýlfur,
sem kafnaði fljótt. Það var ógerlegt
að losa klær Jezebel úr hundshræ-
inu. Það varð að skera burt stykki
til þess. Hún stóð sigri hrósandi og
ögrandi á svip á brotnum hrygg
hans og rak upp hvellt sigurblístur
sitt.
Jezebel var enn hinn miskunnar-
lausi ránfugl frumskógarins. Ekk-
ert gæti breytt því eðli hennar.
KÚREKI KVEÐUR
Næstum 15 ár voru liðin, síðan
ég kom til Dadanawabúgarðsins.
Nú voru margir ungir „vaqueros"
farnir að vinna þar, sem höfðu
jafnvel ekki verið fæddir, þegar
Smjörkúla kastaði mér af baki sér
forðum daga. f augum þeirra Indí-
ána, sem voru ekki orðnir tvítugir,
var ég jafnóaðskiljanlegur hluti