Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 90

88
ÚRVAL
bætti hann því við, að Jimmy
Brown mundi skýra mér frekar frá
skyldustörfum mínum.
Við höfðum verið á flugi í rúm-
an klukkutíma, þegar tók að sjá út
fyrir endimörk risaskógarins, og
daufgulur litur tók við af hinum
græna. Þar gat að líta Rupununi-
grassléttuna, 5000 fermílna svæði,
og tilheyra 3000 fermílur af svæði
þessu Dadanawabúgarðinum. Eftir
hálftíma flug í viðbót lenti gamla
DC-3 flugvélin á mjórri flugbraut
og stanzaði von bráðar eftir held-
ur óblíðan akstur eftir brautinni.
Allar birgðirnar, fjölmargir pokar
af mjöli, hrísgrjónum og sykri,
skotfærakassar, pottar, pönnur og
einn vesældarlegur kálfur, hentust
að minnsta kosti sex fet fram á við.
Um tylft Indíána, sem beið við
flugbrautina, byrjaði nú að afferma
flugvélina. Augnabliki síðar kom
druslulegur Land Roverjeppi æð-
andi niður eftir flugbrautinni og
stanzaði við farminn. Ökumaðurinn
stökk léttilega niður úr sætinu og
tók að kasta pokum inn í jeppann.
Ég gekk til hans og sagði: „Ég
heiti Stanley Brock. Ég var sendur
í vinnu hingað.“
Jimmy Brown hvessti snöggvast
á mig augun í gegnum gleraugun
sín. Hann hélt á poka í höndunum.
Þegar hann hafði horft nægju sína,
kastaði hann pokanum upp í jepp-
ann.
„Almáttugur hjálpi okkur! Þú ert
bara krakki!“ tautaði hann. Það var
ekki hægt að villast á skozka mál-
hreimnum.
„Eg verð ekki til neinna trafala,
herra Brown,“ sagði ég við hann.
„Og ég er ekki hræddur við erfiðis-
vinnu. Get ég hjálpað þér til þess
að ferma jeppann?"
„Nei,“ svaraði hann hryssings-
lega. „Það er þegar búið að því.
Flýttu þér upp í jeppann. Við skul-
um fara af stað. En þú skalt ekki
vænta þess, að ég annist um þig.
Og þú skalt ekki koma kveinandi
til mín, þegar einhver gömul belja
stingur horni upp í rassinn á þér!“
Við ókum af stað eftir sandborn-
um sléttustíg. Eftir talsvert langan
akstur komum við að húsaþyrp-
ingu. Þetta voru sex hvítar bygg-
ingar, sem stóðu uppi á lágri hæð,
ekki langt frá Rupununiánni. Skóg-
urinn teygði sig alveg niður á ár-
bakkann. Jimmy Brown stökk nið-
ur úr ekilssætinu og hvarf. Ég tók
ferðatöskuna mína og gekk að næsta
húsi, sem var umkringt vírgirðingu.
í girðingarhliðinu lá risavaxin,
rauðleit gylta, umkringd tylft hrín-
andi grísa. Ég stefndi að hennar
náð og hélt, að hún mundi rísa á
fætur og víkja úr vegi fyrir mér.
Hún spratt skyndilega á fætur og
réðst hrinandi að mér. Það var eins
og óður hundur væri að ráðast á
mig. Það var ferðataskan, sem
bjargaði mér. Ég kastaði töskunni
í veg fyrir hana og flúði að girð-
ingunni. Ég ætlaði að steypa mér
yfir hana. Gyltan rakst á töskuna,
en tók svo beygju og hélt áfram á
eftir mér. Ég gat heyrt skqltana á
henni skella saman eins og stál-
fjaðrir um einum metra fyrir aft-
an mig, um leið og ég kastaði mér
upp á fimm feta háa girðinguna og
velti mér yfir hana .Ég féll eins og