Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 96

94
ÚRVAL
ugt lappirnar og afturendann á mér.
Ég æfði mig líka þrjár klukku-
stundir á dag með slöngvivaðnum
og tætti skinnið af lófunum, í hvert
skipti sem fléttaða leðurólin rann
hratt úr hendi mér, er mér hafði
heppnazt að slöngva hest eða naut.
Smám saman jókst hæfni mín. En
enginn af Indíánunum sýndi hinn
minnsta áhuga á framförum mín-
um. Þeir höfðu aldrei fyrir hitt
hvítan mann, sem tekizt hefði að
verða „vaquero“. Og augsýnilega
álitu þeir mig ekki efnilegt kúreka-
efni.
Ég ól með mér leynda áráttu,
hvað Cang snerti. Nafn hans er
dregið af brasilíska orðinu „djöf-
ull“. Hann var 10 ára gamall grað-
hestur og hafði þegar orðið einum
manni að bana. Síðan hafði aldrei
verið lagt á hann. Mér fannst, að
það hlyti að hafa mikil áhrif á
hina kúrekana, ef mér tækist að
ráða við hann. Loks ákvað ég af
barnalegri fífldirfsku, að nú væri
ég orðinn nógu leikinn til þess að
heyja einvígi við hann.
Strax og ég nálgaðist Cang, tog-
aði hann fast í kaðalinn, sem hann
var bundinn með við tamningar-
staurinn. Hann kippti svo fast í, að
hann missti fótanna og datt á hlið-
ina. Hann barði æðislega frá sér
með fótunum, svo að hófarnir grófu
djúpar holur í jörðina. En mér
tókst samt að binda fylrir augu
hans með taubút, áður en honum
tókst að rísa á fætur.
Tvær fyrstu tilraunir mínar til
þess að leggja á hann urðu alveg
árangurslausar. Hann jós og prjón-
aði og sló æðislega með hófunum
út í loftið. í þriðja skipti stóð hann
nógu lengi kyrr til þess, að ég gæti
komið fram- og afturgjörðinni und-
ir belginn á honum. Svo blístraði
ég blíðlega til hans, eins og Char-
lie hafði gert, og smeygði beizlinu
mjúklega upp í hann og yfir höfuð
honum með einni og sömu hreyf-
ingunni, eins leifturhratt og mér
var unnt. Og svo henti ég mér upp
i hnakkinn á næsta augnabliki.
Það var sem Cang springi í loft
upp. Hann frýsaði æðislega og
stökk hátt í loft upp með hausinn
á milli lappanna. Svo kom hann
beint niður á útteygða fjóra fætur
og gerði enga tilraun til þess að
taka af sér fallið. Hann beygði sig
alls ekkert í hnjáliðunum. Neðri
kjálkinn á mér skall niður á bringu,
og tennurnar skullu saman með há-
um hvelli. En ég hékk samt á hon-
um, þótt það lægi við, að ég missti
meðvitund við höggið, sem ég fékk,
er hann kom niður. Svo þaut hann
fram á við í lágum, löngum stökk-
um, sem minntu helzt á krákustökk.
Hann bruddi mélið, og froðan vall
úr munnvikum hans. Loks þaut
hann leifturhratt beint af augum.
Timburbygging kom þjótandi á
móti mér, síðan viðarstafli og svo
trjáþyrping, en hvarf svo von bráð-
ar sjónum, er Cang þaut fram hjá.
Það var ógerlegt að stöðva þetta
tryllta stökk hans. Við þutum yfir
opið svæði og stefndum beint á
fimm strengja gaddavírsgirðingu.
Cang skall á girðinguna á 40
mílna hraða. Efsti strengurinn skall
í bringuna á honum. Ég þaut fram
yfir höfuð honum, eins og mér
hefði verið skotið úr fallbyssu. Að