Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 46
44
ÚRVAL
ir þangað lifandi, ef slíkt yrði
reynt. Það var aðeins um eina leið
að ræða, að halda áfram að full-
vissa farþegana um, að engin hætta
væri á ferðum, í þeirri von, að
þannig yrði hægt að koma í veg
fyrir, að ofsahræðsla gripi um sig,
og að biðja þess, að skipið héldist
á floti, þangað til vindinn lægði.
Rétt fyrir hádegi komst dráttar-
báturinn Tapuhi það nálægt „Wa-
hine“, að tilraun var gerð til þess
að koma línu um borð í þeirri von,
að unnt yrði að draga „Wahine"
til hafnar. Það tókst, en svo kom
risavaxin alda og kubbaði línuna í
sundur. Tvær aðrar tilraunir mis-
tókust.
Þegar komið var fram að hádegi,
var „Wahine“ farin að hallast
hættulega mikið á stjórnborða. í
hana voru nú komin 3000 tonn af
sjó eða þriðjungur af burðarmagni
hennar. Robertson skipstjóri átti
nú ekki orðið margra kosta völ.
Hann gæti haldið farþegunum um
borð og átt það á hættu, að þeir
færu allir í sjóinn, ef „Wahine"
ylti. Hann gat líka skipað þeim að
fara i björgunarbátana og hætt á,
að þeir næðu landi í þeim hauga-
sjó, sem enn var. Klukkan 1 eftir
hádegi var orðið svolítið auðveld-
ara að taka ákvörðun. Vindinn
hafði í raun og veru lægt svolítið.
Og klukkan 1.20 gaf hann skipun
um það í hátalarakerfi skipsins, að
allir ættu að yfirgefa skipið.
Það var mikið vandamál að koma
fólki í björgunarbát númer 1, þar
eð hann hékk í þriggja feta hæð
vfir þilfarinu og sveiflaðist þar
fram og aftur. Þeir, sem liðugri
voru, stukku upp í hann. Börnum
var kastað upp í hann. Einn faðir
greip börnin sín undir sitt hvora
höndina og sveiflaði þeim síðan,
þangað til sjómaður i bátnum gat
náð í handlegg barnanna. Og þrátt
fyrir erfiðleika var björgunarbátur
númer 1 brátt kominn frá skips-
hliðinni. Og svo hvolfdi risavaxin
alda honum nokkrum mínútum síð-
ar.
Vindurinn bar marga þá björg-
unarfleka, sem kastað var fyrir
borð, burt . . . tóma. En aðrir urðu
yfirfullir. Björgunarbátur númer 2
var alveg troðfullur, en Bennett 4.
vélstjóri, sem stjórnaði honum, hélt
samt áfram að bjarga fólki úr sjón-
um upp í bátinn. Það lá við, að
fólkið í bátnum gerði uppreisn
gegn honum. Það hótaði að kasta
honum útbyrðis, ef hann legði ekki
af stað í áttina til lands. En hann
hélt samt ótrauður áfram björgun-
artilraunum sínum.
Háseti af skipinu flaut þar fram
hjá flakinu. A brjósti hans sat árs-
gamalt barn alveg áhyggjulaust og
virtist hafa gaman af. Alda skol-
aði barninu burt og skilaði því svo
til strandar . . . lifandi. Miðaldra
maður, sem dreginn var upp í
björgunarbát, fann þar konuna
sína, sem hann hélt, að væri
drukknuð. Og viðbrögð hans voru
nýsjálenzk í hæsta máta. „Sæl,
elskan,“ sagði hann bara, „hvernig
líður þér?“ „Ágætlega, elskan,“
svaraði svo hin gegnblauta eigin-
kona.
Karalyn Brittain, 23 ára að aldr;,
sem komin var 5 mánuði á leið,
var með 16 mánaða gamla dóttur