Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 113

KÚREKINN í FRUMSKÓGINUM
111
þegar tapírinn kom í ljós í um tólf
skrefa fjarlægð frá okkur. Fon-yu-
we hikaði ekki, þegar hann miðaði.
Hann skaut örinni tafarlaust af
boganum, þegar hann var búinn að
spenna hann til fulls. Og örin hitti
í mark eftir tignarlegt flug um
skógarþykknið. Hún stakkst á kaf
í bóg tapírsins.
Eitrið hafði tafarlaust áhrif. Ta-
pírinn riðaði við og datt utan í tré,
svo að örin brotnaði. Svo reikaði
hann um 50 metra eins og drukk-
inn maður. Fon-yuwe vinur minn
dansaði sigri hrósandi í áttina til
hans og skaut annarri ör beint í
hjarta tapírsins. Dauðinn hefði
vart getað orðið skjótvirkari, þótt
hann hefði skotið tapírinn með
riffli.
Þegar búið var að taka innyflin
úr skepnunni og afhöfða hana, voru
samt eftir 300 pund af kjöti. f sam-
félagi Indíánanna er nauðsynlegt
að fella dýr og ná sér þannig í kjöt
eða svelta að öðrum kosti. Fon-yu-
we yrði því hetja meðal þorpsbúa
marga næstu dagana. Þetta hafði
reynzt velheppnaður leiðangur fyr-
ir okkur báða. Og næsta morgun
héldum við aftur af stað upp ána.
Báturinn var fullhlaðinn af ný-
reyktu tapírkjöti og lifandi leður-
blökum. Við áttum langa ferð fyrir
höndum.
KÚREKA SÝNDUR SÓMI
Brátt varð húsið mitt heima á
Dadanawabúgarðinum ekki lengur
nógu stórt til þess að hýsa þann
stöðuga straum af dýrum, sem barst
til mín. Jimmy var nýbúinn að
framkvæma miklar endurbætur á
húsinu. Hafði hann einnig byggt
við það. í viðbyggingunni var
steypibað og salerni og jafnvel
gluggar með glerrúðum, þ. e. a. s.
þangað til Leemo uppgötvaði þá.
Hún komst að því, að með nokk-
urri æfingu gat hún þrýst rúðun-
um úr. Hún reis á afturfæturna og
ýtti framloppunum á rúðuna. Henni
fannst þetta stórbæta útsýnið. Og
því síður voru mýflugnavírnetin í
dagstofunni henni nokkur hindrun.
Hún brýndi bara klærnar á þeim,
þangað til þau voru tætlur einar.
Ég komst að þeirri niðurstöðu, að
húsið væri ekki lengur orðið ör-
uggur geymslustaður fyrir hana.
Því var reist sérstakt hús fyrir
þau Leemo og Beano á bak við
húsið mitt, og annað við hliðina
fyrir jagúarana, þá Chico og Choo-
Choo. Hús þessi voru rúmgóð og
með góðri loftræstingu. Og þakið
á þeim lak minna en þakið á mínu
húsi. Þegar ég var heima, voru all-
ar dyr opnar, og dýrin gátu gengið
út og inn að vild. Dýrunum var
gefið að éta í sínum eigin húsum,
og þau vöndust slíku í svo ríkum
mæli, að þau voru oft komin inn
til sín, þegar kvölda tók, og biðu
þar eftir kvöldmatnum. Hurðunum
á húsum þeirra var aðeins lokað
að næturlagi.
Jimmy lagði einnig raflögn á Da-
danawa, og lagði lítil dieselaflstöð
til orku í nokkrar klukkustundir á
hverju kvöldi. Hann tengdi raflín-
ur víð hinar ýmsu byggingar, og
dró þetta dinglumdangl brátt að sér
athygli apanna tveggja, Stóra Jac-
ko og Litla-Jacko. Um hríð fengum
við nú ókeypis sýningar. Sýndu