Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 54

52
ÚRVAL
Svo gerðist hið furðulega snemma
mánudags. Burke yfirhjúkrunar-
kona kom inn á deild 13 og sagði
glaðlega „Góðan daginn, herrar
mínir.“ Og þegar hún fór fram hjá
hjólastól Jims, fannst henni sem
hún heyrði hann segja „Gó da . . .“
Var þetta bara óskhyggja? En
augu hans tjáðu henni, að hann
hefði raunverulega sagt þetta.
Sama dag heilsaði hann Kathy
með þrem orðum, sem voru rétt
aðeins skiljanleg. Hann hafði aug-
sýnilega æft sig á þeim. „Ég . . .
elska . . . þig,“ sagði hann.
Hún tók viðbragð. Henni fannst
sem hjartað ætlaði að springa. Hún
endurtók orðin og sagði það sama
við hann. Svo benti hún á mitti
sitt, sem var nú orðið allumfangs-
mikið. „Barn,“ sagði hún. Hann
reyndi að endurtaka orðið, reyndi
og reyndi, en honum tókst það
ekki. Hann reyndi við önnur orð.
En hann gat ekki sagt þau. Svo
varð hann alveg máttlaus, eins og
hann vildi gefa til kynna: „Hvers
vegna ætti ég að reyna? Það er
vonlaust."
Kathy hallaði sér yfir hann. „Þú
mátt ekki gefast upp,“ hvíslaði
hún. „Við þörfnumst þín. Þér tekst
að sigra.“ Svo bað hún þá um að
afsaka sig og flýtti sér fram á
kvennasalernið og fór að hágráta.
Þessi grátur var tjáning bæði von-
ar og ótta og samúðar með Jim í
þeirri hræðilega erfiðu baráttu, sem
hann varð að heyja.
JIM TEKUR FRAMFÖRUM .
Það var ekki auðvelt fyrir Jim
„að vaxa upp að nýju“. Allt kost-
aði það hann óskaplega fyrirhöfn.
Hann varð fyrst að læra stafrófið
að nýju til þess að geta lært að
lesa. Svo fór hann að lesa óskap-
lega léttar barnabækur. Það, sem
olli honum mestum erfiðleikum,
var að fá hendur, fætur og rödd
til þess að bregðast á réttan hátt
við skipunum heilans. Það tók
hann næstum ár að hætta að dreifa
mat út um allt borð á matmálstím-
um og byrja að skera kjötið sitt
sjálfur og bera gaffalinn upp að
munninum.
Það kostaði ofboðslega fyrir-
höfn að skrifa hin einföldustu orð,
t. d. orðið „köttur“. Annaðhvort
gleymdi hann, hvernig stafa skyidi
orðin, eða hann gleymdi, hvernig
átti að „prenta“ stafina. Hann gat
ekki skrifað í beinni línu. Hann
gat ekki haft stafina jafnstóra. Og
hann gat ekki haldið þeim í hæfi-
legri fjarlægð hverjum frá öðrum,
heldur skrifaði hann stafina oft
hvern ofan í annan. En loks tókst
honum að skrifa orðið KÖTTUR
með prentletri, þannig að það væri
læsilegt.
Það tók Jim næstum þrjú ár að
læra að ganga án þess að nota
hækjur eða stafi eða án einhvers
annars stuðnings. Og það kostaði
hann ofboðslega fyrirhöfn og eitil-
harða einbeitni, algeran járnvilja.
Hann fór fyrst að staulast áfram á
hækjum, þótt hann væri enn í
gipsi. Einn daginn tók hann þátt í
leik hinna sjúklinganna, er þeir
köstuðu bolta utan í vegg. Hann
sleppti hækjunum til þess að vita,
hvort hann gæti haldið jafnvægi
og hreyft sig svolítið. Hann teygði