Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 39
ERTU LEIÐINDAPÚKI?
37
Leiðindcipúki er of sjálfumglaður,
skortir tilfinninganæmi og skitning og
er önnum kafinn við að skemmta sjálf-
um sér.
einstakt lag á því að skjóta nöfn-
um frægra manna inn í aðra hverja
setningu. Oft þekkir hann í raun og
veru fólkið, sem hann er að tala
um. En það er hin gamalkunna
minnimáttarkennd, sem fær hann
til þess að reyna að tryggja stöðu
sína og sýna öðrum mikilvægi sitt.
Flestir leiðindapúkar byrja orð-
ræður sínar með þessum orðum
,,"Ég man“ og leggja þá mikla
áherzlu á orðið ,,Ég“. Það er því
góð hugmynd að þegja, þegar mað-
ur finnur það, að maður man of
mikið of oft . , . sérstaklega eitt-
hvað um fjölskylduna og ættingj-
ana. Þetta minnir mig á hið hnyttna
tilsvar, sem eignað er Winston
Churchill. Sendiherra einn sagði
við hann:: „Sko, Sir Winston, ég
hef aldrei sagt yður frá barna-
börnum mínum.“ Þá á Sir Winston
að hafa klappað á öxl honum og
svarað: ,,Ég geri mér grein fyrir
því, góði minn, og ég get ekki sagt
yður, hversu þakklátur ég er!“
Farið eftir þessu ráði Thomasar
Fullers, sem hann gaf fólki á 17.
öld: „Gerðu ekki þína eigin per-
sónu, fjölskyldu, ættingja, tengsl
eða vini að tíðu efni ræðu þinnar.
Segðu ekki: Háttur minn og venja
er að gera þetta eða „mér hættir
við að fá líkþorn“ eða barnið mitt
sagði dálítið mjög fyndið í gær-
kvöldi.“
Það er ekki svo að skilja, að allir
leiðindapúkar séu í rauninni leið-
inlegir. Ég hef þekkt snjalla og
hnyttna leiðindapúka, sem leggja
undir sig samtalið og töfra áheyr-
endur sína svo, að það er sem þeir
séu í dái. A hinn bóginn getur
mjög látlaust fólk orðið öðrum
innblástur og getur haldið lífi í
fjörlegum umræðum með því að
sýna aðeins ósvikinn áhuga á mál-
efnum og mönnum. Hið alkunna
orðatiltæki, að góðir áheyrendur
skapi góða ræðumenn, hefur sann-