Eimreiðin - 01.07.1918, Page 9

Eimreiðin] TÖFRATRÚ OG GALDRAOFSÓKNIR
137
nöfnum og þeim bölvað í sand og ösku, og góðu goðin
beðin að hjálpa til að koma þeim fyrir. Hér er dæmi:
„pú illi guð, þú illi ári, eyðimerkurinnar ári, fjalla-
tindanna ári, hafsins ári, flóans ári, illi púki, sterki
úrúkú, stormur, sem ert fjandsamlegur, skaðvæni illi
andi, sem ræðst á líkamann, sem skekur kroppinn —
Himins herra, bölva honum! Jarðarinnar herra, bölva
honum!“
Læknarnir urðu auðvitað að starfa í félagi við særinga-
mennina, því að sjúkdómar voru ávalt kendir illra anda
ásóknum. Voru særingaklausumar oft afar langar, með
mjög nákvæmum sjúkdómslýsingum, um upphaf veik-
innar og gang hennar, málskrúði og óbænum, þegar önd-
unum var vísað norður og niður.
Töfraprestarnir aftur á móti áttu að gæta hinna heil-
brigðu fyrir sjúkdómmn. þeir voru nokkurskonar heil-
brigðisfulltrúar. Auk þess áttu þeir að vaka yfir eigum
manna, skepnum hans og slíku, að illir andar næðu ekki
að granda því. Gerðu þeir það bæði með yfirsöngvum,
og einkum með ýmiskonar verndargripum, sem menn
báru á sér, goðalíkunum og öðru slíku.
En það var með þetta eins og aðra „hvíta töfra“, að
það var tvíeggjað sverð, og mátti snúa því ölJu öfugt.
Úr því að illu andarnir voru svona magnaðir, þá var
auðvitað líka hægt að ganga í bandalag við þá, og öðlast
fyrir þeirra hjálp mátt til ýmsra stórræða. pað var með
þá eins og alla illa anda, að þeir voru næsta fúsir á alt
slíkt bandalag við mennina. Sá, sem í bandalagið gekk
fékk einhver fríðindi hjá þeim fyrir það, að gerast þeirra
liðsmaður og berjast með þeim móti valdi hins góða.
Á þennan hátt koma svörtu töfrarnir. Og vitanlega ganga
þeir næstum einvörðungu út á það, að gera tjón og skrá-
veifur þeim, sem þessir menn eiga sökótt við.
Auðvitað eru þessir svörtu töfrar miklu duldari en
hinir. peir voru óleyfilegir og fyrirboðnir, og því fóru
þeir jafnan fram úti í skúmaskotunum, og þeim er ekki
lýst í töfrabókunum. En þó er ýmislegt hægt um þá að