Eimreiðin - 01.07.1918, Qupperneq 27

ElmreiOin]
StNIR QDDS BISKUPS
155
um fram alt segja það þeim, sem eftir lifa, hvers þeir eru
nú orönir vísari um eíSli dauí5ans. Ef til vill hafa þeir átt svo
margt og margt ósagt, þegar þeim var varnað málsins. Ef
til vill vilja þeir leiSrétta margt og margt, sem þeir hafa
annaðhvort sagt sjálfir, eSa heyrt aSra segja. Ef til vill leita
þeir á hvem mann, sem kemur þangaS inn, og reyna aö kom-
ast í samband viö meövitund hans; ef til vill reyna þeir aö
láta borö og bekki tala, þótt ekki væri til annars en færa
mönnum heim sanninn um, aS þarna væru þeir nú. En mönn-
unum er nú einhvern veginn svo fariS, aö jafnvel þótt þeir
sakni látinna vina, hrýs þeim hugur viö aö veröa á veg'i
þeirra, er þeir vita, aS þeir eru dauSir og grafnir. Hvers eölis
sem dauSinn er, þá er þaö víst, aö lífiö hefir óbeit á honum.
Mönnum veröur bylt viö þá hugsun eina saman, aö mæta —
aftugöngu. Engan, sem ímyndar sér sina kærustu komna í
sælunnar himin til guös, langar til aS mæta þeim alt í eánu
og heyra þá segja: Eg er nú hérna enn þá — ekki kominn
lengra. Svona er nú dauöinn. Eg fylgi þér eftir hvert spor
og skil ekki viö þig. Ef þú værir skygn, þá gætir þú séS
mig. Eini samastaSur minn er gröfin þarna.
Oddur biskup var ekkert hjátrúarfullur, ekkert myrkfæl-
inn, og fann ekkert til nálægöar hinna framliönu í Skálholts-
kirkju. Hann var ekki kominri þangaö til aö leita frétta hjá
þeim, heldur himninum, sem hvelfdist yfir kirkjunni og allri
jöröunni. AS hann haföi valiS kirkjuna til athugana sinna var
einungis vegna þess, aö of kalt var úti, en stærri gluggar á
kirkjunni en bæjarhúsunum.
Samt haföi kirkjuvistin áhrif á hann, þótt ekki yröi hann
þess var beinlínis. Þetta draugalega, kalda myrkur, þar sem
alt af virtist eitthvaö gægjast fram eins og nábleikar haus-
kúpur, þessir snöggu brestir í frosnum víSnum, sem komu
þegar minst varöi, brakiS undir fótunum á honum sjálfum,
hvenær sem hann hreyföi sig, glætan, sem lagöi af þessu eina
kerti, sem logaöi á, og myrkriS nærri því gleypti. Hún lék
flöktandi um helgimyndirnar kring um altariö, sem Marteinn
Einarsson haföi málaö fyrir 70—80 árum, og um róSukross-
ana, sem enn stóöu þar úti í skotunum, sem leifar hins fyrra
átrúnaöar. Alt þetta hjálpaöi kuldanum og kvíöanum til aö
mýkja hann og beygja og koma honum í eitthvert ástand,
sem hann komst annars sjaldan í, en kannaöist þó viö. Þaö